Ik had het eerste seizoen van de tv-serie Wayward Pines gezien en ik wou weten hoe het afliep, en dus dacht ik: ik lees de boeken, het zijn er maar drie, dan weet ik het meteen.

Er werd mij veel duidelijk bij het nawoord van de auteur: de Wayward Pines-trilogie is geschreven als een soort hommage / vervolg / geïnspireerd door Twin Peaks. Dat legt de sfeer uit, met dat verschil dat Twin Peaks een mythologie (Black Lodge, White Lodge, the owls are not what they seem, …), en dat dit Twin Peaks is met een wetenschappelijke uitleg voor al het vreemd gedrag van mensen.

Ethan Burke van de Secret Service komt terecht in het afgelegen dorpje Wayward Pines in Idaho, waar niemand spreekt over het verleden, en waar je niet uit kan raken. Alle wegen leiden terug naar de stad, en bij nader onderzoek blijkt er een enorm hekken rond de stad te staan. Het wordt alsmaar mysterieuzer en viezer, tot Ethan het geheim van de stad ontdekt. En dan moet hij zijn rol spelen om Wayward Pines te houden zoals het is.

In zeer grote lijnen loopt de tv-reeks samen met het boek (well, duh), maar er zijn toch behoorlijk belangrijke verschillen. In de volgorde van wat er gebeurt, in de backstory van Ethan (waar op tv alleen maar naar gehint kan worden in onduidelijke flashbacks, maar die in het boek veel explicieter aanwezig is), in de leeftijd van bepaalde sleutelpersonages.

Wat maakte dat het boek aangenamer las dan ik gedacht had: ik had gevreesd dat het een saai zou worden, dat ik me door boek één zou moeten worstelen om dan pas in latere boeken verder te gaan dan het eerste seizoen, maar neen dus. Leutig. Onderhoudend.

[van op Boeggn]