Ik heb het tegenwoordig te druk om veel te lezen, maar ik ben toch bezig in twee boeken. Allebei, toevallig, boeken die ik voor de denk ik derde of vierde keer lees: Salman Rushdie’s Satanic Verses en Mervyn Peake’s Titus Groan (deel één van de Gormenghast-trilogie).
Twee boeken die, behalve dat ik ze steengoed vind, ook elk in hun eigen idiosyncratisch Engels, mooi zijn. Zinnen als juwelen, als paleizen, als schilderijen: ademloos van bewondering.
De mooiste zin van een boek uit 2014, vertelt de gazet mij, komt uit Kaddisj voor een kut. Dit is die zin:
Jouw kapsel, voor zover dat nog een kapsel mocht worden genoemd, had veel weg van zo’n in die dagen in zwang rakende ecologische tuin, waarin elke menselijke ingreep als een misdaad tegen de natuur werd beschouwd.
En mensen vragen mij waarom ik niet méér Nederlandstalige boeken lees.
Reacties
17 reacties op “Mooiste zin”
Aah, Verhulst. Eén van de weinige Nederlandstalige auteurs die ik kan verdragen. Groot schrijver, meneer. De Boon van de 21ste eeuw.
Volledig mee eens. Ik vind die mooie zinnen voortdurend in de boeken van Paul Auster.
Zou het mogelijk zijn hier enkele van die mooie Engelse zinnen te citeren?
At min of meer random…
De eerste keer dat Titus Groan in beeld komt:
Op pagina één van Satanic Verses:
Het enige Nederlandstalige wat nu geproduceerd wordt en het lezen waard is komt van Grunberg. De rest…
Bah, Grunberg. 🙂
Ik vond Tirza een draak van een film en heb betere herinneringen aan zijn kleinere boeken en zijn dagelijks stukje in de Volkskrant. Maar het is de enige serieuze nihilist die we hebben. We moeten het er maar mee doen.
Eens met de kritiek op Verhulst. Geen inspiratie, niets te vertellen, dus persen maar, wie weet verwarren mensen mijn verwrongen metafoor wel met literatuur. En letten ze niet op het manklopende ritme van mijn zin.
Maar wat je daar dan tegenover plaatst? Die zin uit ‘Titus Groan’: vlot inwisselbare fantasy-kitsch. En Rushdie? Vreselijke uitslover. Het leek wel vuurwerk, maar vraag me nu al niet meer waar die alinea over gaat. Los van het feit nog dat een lezer in een makkelijke roes te brengen valt met een opsomming.
Gormenghast “vlot inwisselbare fantasy-kitsch”? Uh huh ja. Smaken en kleuren.
“Die zin uit..” stond er toch duidelijk. Want daar hadden we het over, zinnen.
Tom Waits: “The world is a hellish place, and bad writing is destroying the quality of our suffering.” 😀
Schiet me nog te binnen. Ik liep al lang rond met de vraag waarom veel nerds (per definitie hele intelligente mensen) zo dol zijn op fantasy, maar vaak minder, of helemaal niets, hebben met, nou ja, literatuur. Terwijl een literaire roman, if any good, toch bol staat van de nuance en andere prikkels die de hersenen goed bezig houden. En terwijl naar mijn smaak, en effe los van ‘Gormenghast’, fantasy uitblinkt in generiek proza, fletse personages en grove verhaallijnen.
Toen las ik een boek van Benjamin Nugent waarin voor mij een deel van het raadsel werd opgelost. Misschien dat literatuur eerder iets is voor mensen die graag een beperkt aantal personages en gebeurtenissen willen afkloven. Terwijl nerds (yep, een bot label dat ik gemakshalve toch even aanhoud) kicken op het vooruitzicht hoe (een veel groter aantal) variabelen zich zullen gedragen in een bepaalde setting met strikte wetten.
‘Tirza’ “eendimensionaal” noemen zal veel literatuurliefhebbers als absurd voorkomen. Zo’n dik boek! Waarin je die personages zo goed leert kennen! Het raffinement van hun interacties! Maar misschien zijn er inderdaad te weinig variabelen, te weinig evolutie, mogelijkheden, uitdagingen, concrete doelen… als het daar is waar je van houdt. We zoeken allemaal iets anders in boeken, en daarom praten we achteraf zo makkelijk langs elkaar heen.
Hier is het bewuste stukje: http://prinsvandenemarken.blogspot.be/2014/11/the-mechanics-of-situation_21.html
Hou ook van Rushdie, maar inderdaad, te lange zinnen. Thomas Mann heeft hetzelfde probleem.
Ik ben een grote fan van Anton Valens. De novelle ‘Vis’ en de essays ‘Meester in de hygiëne’ zijn sober maar héél goed geschreven. ‘Het Boek Ont’ zal je wellicht niet liggen, en ik weet dat je niet per se op mijn smaak af kunt gaan, maar in die novelle en essays vind je heerlijk plastisch Nederlands. Van harte aangeraden.
Ik lees vooral comics.
Klassieker uit de jaren 90:
“For love is no part of the dreamworld. Love belongs to Desire, and Desire is always cruel.”
― Neil Gaiman, The Sandman, Vol. 2: The Doll’s House
En onlangs volledig afgelopen:
“If they’ve managed to bring more firepower than us, we deserve to lose. But we aren’t going to lose, because we’re the Page sisters and we’re librarians.”
― Bill Willingham, Fables, Vol. 13: The Great Fables Crossover
Man, gaan we ook zuur spuwen als het over literatuur gaat. Sic transit etc. 🙂
[…] Achille van den Branden op Mooiste zin […]