Zoals het in The Rutles gaat:

Interviewer: Do you feel better after seeing the Queen?
Ron Nasty: No, you feel better after seeing the doctor.
Dirk McQuickly: Not my doctor you don’t!
Ron Nasty: No, not your doctor.

Ik ben het hospitaal binnengegaan met kapotte nieren en allemaal slechte bloedwaarden en de gevolgen daarvan — jeuk, misselijkheid, koppijn, algemene vermoeidheid, bladiebla.

Nu ik geen dingen meer eet waar teveel kalium, zout, fosfor en zo in zit, is dat grotendeels onder controle. Maar! Ze hebben mij daar een blaassonde gestoken (het heeft wel drie mensen nodig gehad wegens dat het eerst niet lukte, trr), en na een zak doodnormale urine kwam daar zak na zak na zak na zak dit uit:

En ja, dat deed verschrikkelijk pijn, ja. Ik heb er geen twee uur na mekaar kunnen slapen zonder wakker te worden van de pijn.

Normaal, blijkbaar, zegt de nefroloog: het heeft te maken met de wand van de blaas en iets dat op schaafwonden lijkt en ’t is lastig maar ja. Het voelt misschien aan als een blaasontsteking, maar dat is het niet, zegt de uroloog, met het labo-onderzoek erbij.

Afijn. Sonde verwijderd gisterenavond (urghhh pijn) en mij naar huis gestuurd. Eindelijk eens doorslapen, dacht ik. Helaas.

Voor de leutigheid heb ik genoteerd wanneer ik naar het toilet ben gegaan vorige nacht: 23:55 – 0:08 – 0:20 – 0:34 – 0:49 – 1:08 – 1:27 – 1:48 – 2:08 – 2:26 – 2:58 – 3:18 – 3:37 – 3:50 – 4:13 – 4:33 – 4:52 – 5:13 – 5:37 – 5:57 – 6:08 – 6:26 – 6:49 – 7:20 – 7:45 – 8:05 – 8:29 – 9:09 – 9:22 – 9:45.

En dat heeft zich gewoon leutig doorgezet de rest van de dag, zonder einde in zicht.

Ik ga dat nog een paar dagen volhouden, en als het maandag niet beter is, dan trek ik aan een aantal noodremmen, gedorie.