Zie waar ik nu zit:

Hospitaal! Hoera!

Gisteren was het afspraak bij de nefroloog, met besprekingen allerhande en echo’s van mijn nieren en loodgieterij, en neen: ’t is allemaal niet zo goed. Enfin ja, logisch natuurlijk: eindstadium terminaal nierfalen is per definitie al niet zo’n goede situatie, dus ’t is niet alsof ik enorm verrast was of zo.

Vreemd, trouwens: ik vraag mij af hoe ik er eigenlijk zou op moeten reageren. Theoretisch, Kübler-Ross-gewijs, zou ik via denial en anger langs bargaining en depression moeten laveren om uiteindelijk bij acceptance uit te komen, maar ik heb de laatste paar jaar al zo veel kloterij meegemaakt dat ik eigenlijk alleen maar in het stadium van “oh well” zit.

Zo van “er is niets aan te doen, dus het heeft niet veel zin om er u over op te winden”.

De situatie nu: de loodgieterij slaat terug op de nieren, en dat is één van de redenen dat er bijna geen nierfunctie meer is. Mijn bloed heeft teveel afvalstoffen en dingen die er niet mogen in zitten. Het programma voor de volgende dagen: dat allemaal eens van dichtbij monitoren, en kijken of het iets betert met die nieren als de loodgieterij niet tegenwerkt. En hoe het juist zit met kalium en fosfor en alles. En met de uroloog kijken of er loodgieterijgewijs iets mogelijk zou zijn.

Dus voor zover ik het begrepen heb: zeker nog vannacht en morgennacht overnachten in het hospitaal, en dan voor het weekend naar huis. En daarna wellicht operatie om voor te bereiden op dialyse.

En dan voor de rest van mijn leven nooit meer eten wat ik graag eet. Weinig fruit, geen of bijna geen kaas, nooit meer zout, groenten of aardappelen nooit meer gestoomd maar als ik er al eet gekookt, gespoeld en nog eens gekookt. En dingen.

’t Is proper.