Fuck “Oh ge zijt zo moedig!”

Er is weinig dat mij zó nijdig kan maken als mensen die mij zeggen dat ik ‘moedig’ zou zijn omdat ik een medisch probleem heb.

Neen, ik ben niet moedig, what the fuck. Er is iets aan de hand, en er is niet veel aan te doen, en het is niet alsof er veel moed voor nodig is om u aan een dieet te houden en de dag niet-bleitend door te brengen. Ik lijd geen afgrijselijke pijnen (okay, soms wel, maar hey, ook dat is niet zo’n drama), ik ga vooralsnog niet onmiddellijk doodstuiken, en wat er ook van weze: ik zie niet wat moed er mee te maken zou kunnen hebben.

‘t Is niet alsof er veel andere nuttige manieren zijn om met zo’n dingen om te gaan behalve “hey, shit happens, we zullen wel zien”, toch? Ja, een mens zou kunnen zelfbeklag en geweeklaag en diepe depressie en watnog, maar wat voor zoden brengt dat aan de dijk? Life goes on, until it doesn’t. En ondertussen: nie neute, nie pleuje, verdomme.

(Wat wél mag: medelijden hebben en proberen mij beter te doen voelen door bijvoorbeeld nuttige cadeaus te geven om de miserie te verzachten, zoals daar zijn schone grote dinosaurussen of mooie dassen of andere nutteloze brol.)

7 reacties op “Fuck “Oh ge zijt zo moedig!””

  1. Herkenbaar. Ook ik ontmoet heel wat mensen die zeggen me te “bewonderen” om wat ik doe ondanks dat ik blind ben. Als iemand zegt welke bus eraan komt of dat het verkeerslicht groen wordt, dan is dat wel een grote hulp, maar bewondering is niet nodig

  2. Misschien vinden mensen je gewoon wel moedig omdat je doet wat je doet zonder zelfbeklag en depressie, niet omdat je ziek bent? Allez, ik weet het niet hé, ik ken de context niet en jou eigenlijk ook niet. Maar eum, courage dan toch.

  3. Wat Tom zegt, ja: ik ben blij dat ge niet subiet gaat doodstuiken.

    Maar ik vind het wel moedig van u om toch niet de moed te verliezen in uw strijd. Daar is moed voor nodig.

Reacties zijn gesloten.