Ik had er vanmorgen bijna medelijden mee, met pleegzoon A.

Hij was vorige keer thuisgekomen met een boterhammendoos vol korstjes. Dat kan natuurlijk niet: korstje moeten opgegeten worden. (Enfin ja, eigenlijk maakt het niet zo enorm veel uit, maar toch: ze moeten daar niet in overdrijven, boterhammen vragen, een centimeter smeerkaas of choco op leggen, en dan alleen het middenste opeten.)

En dus had Sandra gezegd dat de volgende keer dat hij met een boterhammendoos vol korstjes thuis kwam, hij ze gewoon thuis moest opeten.

Jawel: vanmorgen was het zover: ik wil de boterhammendozen klaarmaken, en uit A zijn doos tuimelen korstjes.

(Serieus. Hij is vier jaar, een mens zou dan toch verwachten dat hij minstens de bezwarende bewijzen op school ergens in een vuilbak dumpt. Maar neen.)

Consequent is consequent, en wij spreken elkaar dan niet tegen, zelfs al was Sandra er niet: hij kreeg de korstjes (wel eerst geïnspecteerd of ze niet beschimmeld waren) op zijn bord, zijn boterham met choco mocht opzij, en het was eerst zijn korsten opeten of niets meer ontbijt.

Neen, hij was er niet graag bij. Kin op de borstkas, uit zijn stoel op de grond glijden. Ik, vermoorde onschuld: “Oei, A, ge zijt gelijk van uw stoel gevallen. Wacht, ik zet er u weer op, dan kunt ge verder eten.”

Luid! Geween!

Het was kwart voor acht en wij hebben om kwart voor acht ’s morgens geen tijd voor ambras, dus het was redelijk snel opgelost: A gevraagd om ermee te stoppen en verder te eten, bij geen antwoord opgepakt, aan de deur gezet, en verder boterhammen gesmeerd voor ’s middags en appels geschild en deksels voor fruitdozen gezocht.

Tegen dat ik een appel in een doos gestoken had, zat hij alweer aan tafel en waren zijn korstjes bijna op. En vijf minuten later zaten we allemaal blijgezind op de fiets naar school.

’t Is wat, kleine kinderen.