Ik was in de bibliotheek wegens alsdat ik een boek moest terugbrengen dat Louis had uitgeleend op mijn bibliotheekkaart.

Voor mij persoonlijk was het vandaag de eerste keer dat ik zelf boeken ontleend heb sinds toen de dieren nog spraken. Ik had één boek dat ik wou lezen, en daarnaast heb ik meer dan een uur rondgelopen, een paar boeken doorbladerd, en ben ik zuiver toevallig op twee boeken gebotst die ik eigenlijk wel wou lezen en dus meegeschoeberd heb.

De serendipiteitsgewijs gekozen boeken:

• Empires of the Silk Road: a History of Central Eurasia from the Bronze Age to the Present van Christopher I. Beckwith, omdat ik in de tijd The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World ook wijs vond.
• Basisboek kwalitatief onderzoek: handleiding voor het opzetten en uitvoeren van kwalitatief onderzoek van Ben Baarda, Martijn de Goede en Esther Bakker, omdat het onderwerp me interesseert, maar vooral omdat ik het er op het eerste zicht echt wel mooi van layout vond.
  (Een snelle Google bracht mij op Wikipedia, waar ik onder het kopje ‘Werk’ enerzijds zie staan “Dit boek is geworden tot standaardwerk inonderzoeksmethodologie” over één van zijn boeken, en anderzijds meteen erna: “Het werk van Baarda kenmerkt zich echter ook door een beperkte navolgbaarheid en door wollig taalgebruik. Zo is zijn werk ‘Dit is onderzoek!’ uit 2009 slecht gestructureerd waardoor de lezer constant op het verkeerde been wordt gezet. Daarnaast bevat dit werk talloze taalfouten.” Leve Wikipedia.)

En dan het boek waarom ik eigenlijk naar de bibliotheek ging: I read where I am: exploring new information cultures, met Mieke Gerritzen, Geert Lovink en Minke Kampman aan het roer.

De flaptekst, volgens de website van de bibliotheek:

I Read Where I Am bevat visionaire teksten over de toekomst van lezen en de status van het woord. Lezen doen we ten alle tijden en overal. We lezen (van) schermen, op straat of op kantoor, en in mindere mate (uit) een boek thuis op de bank. We zijn, of worden, een ander type lezer en lezen word een andere ervaring. We hebben ten alle tijden en overal toegang tot praktisch elke vorm van informatie, we dragen complete bibliotheken in onze broekzak. Boeken hebben multimediale vormen aangenomen die gedeeld kunnen worden tussen platformen. Ervaren we al die extra’s als toegevoegde waarde of als afleiding? We lezen tekst evenveel als de interface zelf. Om antwoord te vinden op deze vragen (en andere) geven we het woord aan de mensen uit diverse vakgebieden die aan deze veranderingen zijn onderworpen.

Zo. Klinkt interessant, nee?

Het boek zelf zag er aan de buitenkant ook interessant uit:

En dan kwam ik thuis, en sloeg ik het boek open, en zag ik dit:

AAARGH.

Het hele boek is geschreven in een veel te grote vette Helvetica, met afwisselend zwarte en grijze woorden, zonder op het eerste zicht aantoonbare reden waarom het ene woord grijs en het andere zwart is. Een heel boek vol hapklare opinies en opinietjes, waar telkens ‘behulpzaam’ bij staat hoeveel woorden het zijn en hoe lang het zal duren om ze te lezen. 

Om de muren van op te lopen. Onleesbaar gewoon. Er staat ook een index in van woorden per frequentie dat ze gebruikt worden, een inhoudsopgave met –wohohow, zo vernieuwend! en zo interessant! — de eerste 140 karakters van elk stukje, en ongeveer een kwart van het boekje is copypaste van Wikipedia voor een reeks termen.

De kleur van de woorden, blijkt trouwens, moet weerspiegelen hoeveel de woorden gebruikt worden in het boek. Wat dat bijdraagt tot het lezen is u en mij een raadsel.

Kijk: daar word ik dus kwaad van.