Ik was vergeten hoe ambetant het is om ziek te zijn. Vrijdagochtend was het nog min of meer doenbaar, en was ik nog min of meer alert genoeg om een interview mee te doen bij een klant, maar tegen de middag lukte het minder en minder. En tegen een uur of drie was de pijp helemaal af:  ik zat in een bureau waar het zeker weten zeer warm was, met mijn jas aan omdat ik het nog te koud had. Ik was iets aan het tekenen, en ik kon er gewoon mijn hoofd niet bij houden.

Helemaal stijf, koppijn, een droge hoest: niet zo fijn.

Ik ben op min of meer automatische piloot naar huis gegaan. Vraag mij niet hoe ik het juist gedaan heb, al wat ik mij herinner is dat ik heel de reis enorm, enorm koud had. En dat ik thuisgekomen ben, een banaan gegeten heb, en in bed gekropen.

Dit is wat mijn uurwerk mij zegt:

…maar ik herinner mij gelijk vooral dat ik bijzonder veel wakker heb gelegen, met enorm veel pijn aan mijn hoofd.

Ik ben nu even uit bed gekropen, en ’t is nu het omgekeerde: ik ben helemaal een het zweten.

Ziek zijn! Een gemak!