Ik heb deze vakantie Netflix het heft grotendeels in handen gegeven om te kiezen waar ik naar keek.

De oogst:

• Travelers, seizoen drie (10 afleveringen). Seizoen één was een (zeer goede) traditionele tv-serie zoals ze vroeger gemaakt werden, waar elke aflevering min of meer op zichzelf kon staan. Seizoen twee was een (zeer goede) tv-serie zoals ze tegenwoordig zijn: eigenlijk één lange film in afleveringen. Seizoen drie is ergens iets tussen de twee. Maar het blijft zeer goed.
• Tidelands (8 afl.). Euh ja, ‘t is zeer Australisch. En ‘t is zeer voor tienermeisjes, denk ik. Allemaal mooie mensen en iets met zeemeerminnen. Als er een tweede seizoen zou komen (ik betwijfel het enorm hard), kijk ik er zeker niet meer naar.
• Residue (3 afl.). Ergens in een niet al te verre toekomst, er ontploft iets in de stad en heel het centrum wordt afgesloten van de buitenwereld. Een fotografe (Natalia Tena van Game of Thrones) ziet rare dingen op haar foto’s, mensen aan de rand van de quarantainezone doen raar en vermoorden geliefden en zichzelf, de man van de fotografe (Iwan Rheon van Game of Thrones) werkt als woordvoerder van de overheid en krijgt het alsmaar moeilijker om te doen alsof er niets aan de hand is. Drie afleveringen, ik heb ze na elkaar bekeken eind december en ik had het nog geen twee weken later moeilijk om me te herinneren waar het over ging. Geen goed teken, denk ik.
• The Final Table (10 afl.): denk Masterchef, maar dan met allemaal chefs van over de hele wereld die ook al allemaal prijzen gehaald hebben en Michelinsterren hebben, en met meer dan hyperberoemde chefs als juryleden. Niet slecht, daar niet van, maar ook niet echt om omver van te vallen.
• Somewhere Between (10 afl.). Intrigerend begin, iets Groundhog Day-achtig, maar serieus ongeloofwaardig geschreven. Niet slécht, maar ook niet echt de moeite van de tijd, denk ik.
• Luther (6+4+4+2 afl.): in de reeks series van “laat het hoofdpersonage alle mogelijk pech van de hele werld hebben en in een zo lastig mogelijk parket brengen” is Luther een uitstekende reeks. Er kwam in elk van de vier reeksen (de laatste is té kort, vind ik) telkens een moment waarbij het echt totaal onmogelijk leek voor het hoofdpersonage om nog uit de diepe miserie te raken, maar wat graadt gij? Yup, het lukt hem elke keer weer. Om dan het volgende seizoen gewoon weer opnieuw in de shit te zitten. ‘t Schijnt komt er ooit nog wel eens een seizoen. Ik kijk er naar uit.
• A Series of Unfortunate Events, seizoen 3 (7 afl.). Hoera! Het einde van de serie! En het is zeer goed! Veel beter dan seizoen twee! Er is vanalles veranderd in vergelijking met de boeken, maar het maakt niet echt uit. De belangrijke dingen zijn helemaal gebleven (zoals bijvoorbeeld dat een personage in een serie die toch wel voor kinderen is de volgende vraag stelt: “Is a personal philosophy of moral relativism the only way to survive in an ethically complex world, or is it an excuse we use to justify doing bad things?”, mwaha. Wat wél iets uitmaakt, is dat zo ongeveer alle hangende eindjes op het einde van de reeks boeken proper vastgeknoopt zijn. Alle vragen zijn op een meer dan voldoening schenkende wijze beantwoorden. Dankuwel, Daniel Handler!
• Paranoid (8 afl.): tgoja. Acht afleveringen was veel te lang voor zo’n dun verhaal. En ik snap ook niet waarom er over en weer moest gegaan worden van Engeland naar Duitsland, of het moet zijn dat er iets met subsidies en tax shelters aan de gang was. Indira Varma (van Game of Thrones) speelt een ouder wordende politieagente met een jongere partner, en dingen met big pharma en moorden en alles, maar ‘t is gelijk nooit echt zeer overtuigend. Robert Glenister (de broer van Philip Glenister van Life on Mars en Ashes to Ashes, méér dan hard aangeraden by the way) is weliswaar karikaturaal maar wel onderhoudend. Er zat meer in.
• You (10 afl.). Na twintig minuten en een klacht op Twitter vroeg Kenny wat ik ervan vond, en zei ik: “Ik heb geen flauw idee waar het naartoe gaat — iets romantisch, een seriemoordenaar, sciencefiction, psychologisch drama, softporno? — maar ik ben nog niet gestopt met kijken, dus “goed tot nog toe”, zeker?”
  Wel, ‘t is dus precies wat ik dacht, op die sciencefiction na. En eigenlijk wel goed, ja.
• De dag (12 afl.): welja. Een goede reeks. Ik vroeg mij, samen met wellicht alle andere kijkers, na een aflevering of zes af wat er nóg bij zou kunnen komen, maar uiteindelijk waren die twaalf afleveringen juist gepast. Misschien dat er nog wat af kon, ongetwijfeld kon de manier waarop de pers voorgesteld werd minder karikaturaal, verzeker waren er acteurs die het minder overtuigend deden dan anderen, maar hey: ik ga niet klagen. Goede reeks.
• River (6 afl.): save the best for last. Maar zó een goede serie. En wat een machtige acteerprestatie van Stellan Skarsgård. De partner van een politieagent met waanbeelden (Skarsgård) wordt doodgeschoten, en hij gaat er achter. Hoe de man acteert — en hoe iederéén acteert — in deze reeks: buitengewoon. En een ijzersterk verhaal, en spannend. Hard aangeraden.

Ah, en ik ben net begonnen aan Secret City. Geen idee waar het naartoe gaat.

Ik heb ook nog wat films en documentaires gezien. En veel Youtube.

Ja, ‘t was eerder een schermachtige vakantie, ja.