Ik had geen goesting om naar Brussel te vertrekken. Ik had twee dagen recup genomen maandag en dinsdag, en het viel mij zeer zwaar om dinsdagavond naar Brussel te trekken met de trein om naar het optreden van Laiback in de Botanique te gaan.

Maar aan de andere kant: Laibach! Waar ik al naar luister van toen ik ze in de middelbare school ontdekte in de plaatototheek! Dat is gedomme al meer dan dertig jaar geleden! Helden!

Ik ben dan toch maar aangezet, met lange tanden. Ruim op tijd, wegens geen zin om een slechte plaats te hebben wegens geen genummerde plaatsen en moeten staan en dat ik een slechte rug heb en alles.

Bij de eerste binnengegaan, en postgevat op de eerste rij — ik zat zowat aan de voeten van Milan Fras, zo bleek.

Een concert in twee delen! Te beginnen met de Sound of Music-covers waar ze in Noord-Korea opgetreden hebben: The Sound of Music zelf, Climb Ev’ry Mountain, Do-Re-Mi, Edelweiss, My Favourite Things, The Lonely Goatherd, Sixteen Going on Seventeen, So Long Farewell, en tenslotte How do you Solve a Problem Like Maria/Korea. En om de Noord-Korea-set af te sluiten: een Laibach-versie van Arirang.

Ik had soms de indruk dat ik de enige was die (op Arirang na) alles aan het meezingen was — de deelverzameling fans van Laibach en fans van musicals bleek gelijk kleiner dan verwacht.

Na een pauze, tweede helft: oude nummers revisited. Maar dan echt heel oude nummers, voor de echt fans. Niets te covers, geen leukigheidjes: Mi kujemo bodočnost (1985), Smrt za smrt (1993), Nova Akropola (1986), Vier Personen (1985), Krvava gruda – Plodna zemlja (1986) en Ti, ki izzivaš (1986).

En dan was het tijd voor bisnummers. En dan maakten ze er alsnog een feestje van. Sympathy for the Devil natuurlijk, misschien wel hun meest bekende nummer (of het zou het redelijk atypische Across the Universe moeten zijn, dat in 1989 niet van MTV weg te branden was, maar dat ik niet denk dat er veel mensen dat meteen met Laibach associëren). Volgde The Coming Race, het titelmuziekje van de derde Iron Sky-film. Ongetwijfeld zeer slechte film, maar hey, Iron Sky is Iron Sky.

En dan het laatste nummer, waarvoor Milan Fras zowaar een witte cowboyhoed opzette, Surfing Through the Galaxy.

Als er nog één persoon is die denkt dat ze zichzelf niet kunnen relativeren bij Laibach: bij dezen dus. 🙂

Ik ben zeer content dat ik ze eens live heb meegemaakt. ’t Was leutig. Oh, en Marina Mårtensson zong ook zeer schoon. En de projectiebeelden waren ook on point (die The Pit and the Pendulum-beelden bij Sixteen Going on Seventeen!).