Op een eenzame hoogte: het boek met de meest antipathieke protagonist dat ik in lange tijd gelezen heb.

April May (ja, zucht) is een 23-jarige biseksuele designer bij een startup in in New York. Ze woont samen met haar Zwarte lesbische vriendin. Op een nacht komt ze op straat een groot Transformers-achtig robotstandbeeld tegen. Ze telefoneert een vriend, maakt een Youtubefilmpje en wordt een instantberoemdheid: zij was de eerste die zo’n ding zag, maar er zijn dezelfde nacht beelden in de 64 grootste steden op Aarde verschenen.

Zij en haar vriend besluiten een social mediacampagne uit te denken, en haar persoonlijkheid in de markt te zetten als expert. Ze laat haar lief van vele jaren vallen, en wordt wereldberoemd. Ze gaat van talkshow naar talkshow, de wereld hangt aan haar Twitterlippen, er zijn ontdekkingen en onthullingen, er komt een onvermijdelijke tegenbeweging, yada yada.

De auteur, Hank Green, weet waarover hij spreekt. Hij is een wetenschapper, hij is al jaren en jaren internetberoemd; dit is zijn eerste boek.

Ik heb het snel uitgelezen. Het ging vooruit. Ontdekkingen en onthullingen, zoals ik zei. Zijn het aliens? Wat is de bedoeling? Hoe zal het aflopen?

Het verhaal is niet enorm speciaal, de personages rond het hoofdpersonage vallen een beetje beter mee dan het hoofdpersonage zelf, maar de schrijfstijl is om soms (vaak) de muren van op te lopen. Het is namelijk allemaal eerstepersoon en April May is een irritante egoïstische narcistische twintiger met een meerderwaardigheidscomplex. Brr.

Het loopt trouwens af op een onvoorspelbare en zeer cliffhangerige manier (ik ben content dat ik het tweede boek ook al heb).