Ik ben begonnen aan een reeks van “beste sciencefiction van 2022”, en deze zat in verschillende lijsten op de interwebs.
Niet echt sciencefiction, awoert. Meer fantasy, als een mens eerlijk zou zijn, dan sciencefiction. Maar zelfs dat zou alleen maar “per definitie” zijn, en niet naar gevoel.
Per definitie, omdat sciencefiction in mijn hoofd gaat over dingen die op de één of andere manier wetenschappelijk te verklaren zijn, hoe onwaarschijnlijk of met hoeveel handengezwaai ook, en dat fantasy gaat over dingen die niét wetenschappelijk te verklaren zijn en alleen op de één of andere manier via magie.
Vandaar dat pakweg Anne McCaffrey’s Dragonriders of Pern-reeks uiteindelijk sciencefiction is en geen fantasy, ondanks de middeleeuwsachtige settingen en de draken en de telepathische band tussen draak en drakenrijder: we komen ergens in de loop van de reeks te weten dat het eigenlijk genetische manipulatie is van ruimtevaarders, en dat de bewoners van Pern afstammelingen zijn van die ruimtevaarders.
Maar alla. Niets van dat alles in The Measure. Het is eigenlijk gewoon een boek over gewone mensen en hun gevoelens en gedachten en alles — met maar één ding dat anders is dan bij ons: op een bepaalde dag krijgt iedereen die ouder dan 22 is, een doos. Op de doos staat hun naam, en in de doos zit een draad, en de lengte van die draad geeft aan hoe lang de persoon zal leven. Mits wat zoeken blijkt dat de sterfdatum van iedereen tot op een paar weken na kan voorspeld worden, en dat er niets aan te doen is.
De dood kan een totaal ongeluk zijn, of na een slepende ziekte, maar ze komt op het afgesproken moment.
Het omgekeerde is ook waar natuurlijk: mensen met een lange draad weten dat ze niet dood zullen gaan. Niemand zegt dat ze niet gruwelijk verminkt zullen worden of als een plant in een bed zullen liggen, maar behalve dat wéét iedereen hoe lang ze nog zullen leven.
Het boek volgt een reeks personages. Die goed of minder goed omgaan met het gegeven. Sommigen kijken niet eens in hun doos, anderen komen het onvrijwillig te weten, de meerderheid heeft gewoon meteen gekeken.
Een fijn boekje.
Traantjes, ook.
Maar wel fijn.