Ik ken iemand en die moet niets weten van poëzie. Niéts.

Ik anders wel.

The Sickbed of Shane MacGowan

Cian Ferriter

I
You spiked it, slammed it, swilled it, horsed it down,
bare-backed the wolfhound through the throng
of London’s moshing, mongrel exiles,
lost soldiers searching for a soldier’s song.
You plucked a feather from the cockerel’s nape
and with it blew the sluice-gates open:
out they tumbled – roaring, fighting, spilling –
the punks who played melodeon in the barns
then smashed their heads against old England’s walls
or bent the bow until the fiddle burned
or passed out cold under a petrol sky
in which you floated with your ancient grin.

II
You screamed the scream of silent labouring men
whose faces at last orders were curlews
fleeing gunshot, bog holes in a storm.
You saw in broken glass the heavens’
tender constellations: the hunter laying
down his needle; the ploughman stumbling home,
the bear refusing to be judged or judge.
And now, as you lie on your deathbed,
we’ve come to do what you’d have done:
to weigh in love the loser’s lot,
to bend in to the man without a voice
and whisper you are held, held and understood.

De titel verwijst natuurlijk naar dit fantastisch nummer:

Hoe ongelooflijk moet het zijn om deze hele plaat vanuit het niets te leren kennen. Ik wou dat ik het nog eens kon doen — ik had ze gewoon op het zicht gekocht omdat de omslag er leutig uitzag, en vooral omdat er een nummer over Cúchulainn was (een minuut stilte voor Dun Darach).