Vol. 1: Setting the World on Fire
Duane Swierczynski (tekst), Manuel Garcia & Arturo Lozzi (beeld)
Valiant, 2013, 112 blz.

Vol. 2: The Rise and the Fall
Duane Swierczynski (tekst), Manuel Garcia, Arturo Lozzi & Matthew Clark (beeld)
Valiant, 2013, 128 blz.

Vol. 3: Harbinger Wars
Duane Swierczynski (tekst), Barry Kitson & Stefano Gaudiano (beeld)
Valiant, 2013, 112 blz.

Marvel en DC hebben hun superhelden, die afhankelijk van het geval magisch zijn of technologisch of mutanten of gebeten door een spin of gebombardeerd geraakt door kosmische stralingen of watdanook.

Bij Valiant is het vaak minder fantasyachtig en meer sciencefictionachtig — in de zin van “het zou eventueeeeeeellll mogelijk kunnen zijn”. Ik geef ruiterlijk toe dat ik nog nooit van Bloodshot had gehoord. Ik had deze drie verzamelaars al een tijd liggen en ik dacht, ik ga dat eens lezen als ik toch op weekend ga.

In het begin van dit verhaal, Setting the World on Fire, is Bloodshot een mens die volgepompt is met nanobots en die minofmeer bestuurd wordt door Slechteriken. En dan besluit één van de slechteriken van gedacht te veranderen. Bloodshot, die bij elke missie een nieuwe valse achtergrond krijgt van een familie en kinderen waarvoor hij het zogezegd allemaal doet, beseft plots dat het allemaal leugens zijn.

Volgt geweld en vechten en wraak. Maar gelijk veel geweld en vechten. De nanobots kunnen zo ongeveer alles repareren dat er met zijn lichaam gedaan wordt, op voorwaarde dat hij genoeg proteïnen binnen kan spelen achteraf (dat wordt niet expliciet getoond, maar het is wel zwaar geïmplicieerd dat hij meestal koeien dooddoet en binnenspeelt).

Hij wil te weten komen wie hij eigenlijk écht is, en er is ook nog een missie om kinderen te redden, en het is allemaal echt wel goed. Tot er in Vol. 3 blijkbaar een crossover met een andere serie in kwam (Harbinger Wars, geen idee wat of hoe) en één personage gewoon euh stopt, gelijk gewoon weggaat met een valies geld. En ik ben helemaal gestopt in Vol. 4, want daar werd gelijk een nioeuw verhaal begonnen dat mij van ver nog van dicht interesseerde, en met veel te veel karakters die mij geen knijt boeiden.

Een interessant karakter, Bloodshot, waar ongetwijfeld veel meer mee te doen is. Misschien lees ik wel eens Jeff Lemire’s versie van Bloodshot.