Zelie heeft soms pijn. In haar handen. Of haar knieën. Of haar nek. Of haar voeten. Meestal niets overdag maar soms wel, en soms wordt ze er ’s nachts van wakker dus het is geen komedie.

“Groeipijntjes!” hoor ik de ouders onder u roepen in de verte (ja, ù daar).

Maar groeipijnen die meer dan een maand aan een stuk blijven duren, dat is niet direkt iets dat ons zint. En in de nek en in de vingers en in de tenen: naah.

Dus wij gebeld naar de huisarts. “Is dit iets om ons zorgen over te maken?” De dokter: “Dit is niet iets om zomaar licht op te nemen, maar direkt een afspraak met de kinderarts.”

Wij direkt een afspraak met de pediater. Die niets vindt maar ook ongerust is. Testen besteld: urine, stoelgang. Stalen ingediend, niets gevonden maar nog altijd ongerust.

En dus vandaag hadden we afspraak bij de nucleaire geneeskunde. Binnen om negen uur (schrikwekkend aangename en efficiënte check-in bij AZ Sint-Lucas trouwens), naar straat 28 (een straat naast die waar Louis lag vorige maand).

We lagen in een kamer met zes: een jongen van veertien of zo met iets onbestemds waar koorts aan te pas kwam en roodsel op gevoelige plekken, een meisje, Zenobie, die net geopereerd was van denk ik een zware brandwonde aan haar voet, en dan nog wat kinderen die er niet waren. Zelie was er trouwens ook niet. Ze hebben haar een baxter gestoken, dan een klein interludium richting…

inspuitkamer! Alwaar Zelie een radioactieve vloeistof in de aders gespoten kreeg, en daarna heeft ze bijna de hele tijd doorgebracht in de speelzaal:

Rond een uur of twaalf naar beneden, naar de dienst nucleaire geneeskunde, en daar de machine in:

Het was de bedoeling om haar hele skelet op de foto te krijgen, ze moest dus boomstil liggen. Onbegonnen werk natuurlijk voor een kind van vier. En het resultaat was ernaar: ’t was allemaal véél te blurry. Maar wel wijs:

Enfin, volledig skelet was niet zo’n succes, dan hebben ze nog een bekken-tot-knieën gedaan waar ook niet veel op te zien was. Van handen en voeten moesten er nog detailfoto’s gemaakt worden, maar dat was elders te doen en wij moesten wat wachten. Ze hebben dan nog iemand laten voorgaan, want bij hem ging het maar “een kwartiertje zijn, en voor Zelie durt het een stuk langer”.

Ugh. Die handen en voeten, dat was dus niet van de poes. Eerst voeten op de plaat en proberen stilzitten. Niet een groot succes. Dan de handen eens zó geprobeerd:

Zelie op mijn schoot, gewichten op haar handen, ik haar bovenarmen vasthouden… jammer maar helaas:

Links ziet het er nog min of meer in orde uit, maar rechts is na vijf minuten: zeven vingers of meer op per hand, dus manifest niet scherp genoeg voor een degelijke diagnose. Want, get this: de radioloog liet ons weten dat voor een echt goeie foto Zelie een kwartier moest muisstil zitten zonder bewegen.

Ahem. Dat zou dus nooit lukken, en we zijn dan uiteindelijk op 180 seconden uitgekomen met mijn handen bovenop de hare geduwd, zodat ze helemaal niet kon bewegen. En idemditto voor de voeten.

Na afloop was de radiologe niet zeer behulpzaam: “ik zie niets abnormaals, maar ja, ik ben geen oncoloog of reumatoloog of pediater”.

Dus: het kan kanker zijn, het kan reuma zijn, of het kan één van de duizend mogelijke vieze Ziekten van Crapmeyer zijn, of het kan helemaal niets zijn. En maandag mogen we bellen naar de pediater, die gelukkig een stapel communicatiever is.