Al wie mensen die klagen over chronische pijn zeveraars vindt, hand naar boven!

Ha.

Neuten, zagen, wijven, kleine kinderen, pipo’s, profiteurs, jaja. Ik hoor het u zeggen. Ik heb zelf chronische pijn aan mijn rug, en ik zeg dat ook, dus ‘t is niet alsof het iets is waar men zich over moet schamen.

Maar sinds een tijdje ben ik toch ernstig van gedacht aan het veranderen.

Ik heb een paar verbrijzelde ruggengraten, met allerlei verlammingsverschijnselen en logistieke problemen tot gevolg, en ook wel pijn. Veel pijn? Bwoaf. Soms wel. Nu bijvoorbeeld heb ik al een week of twee-drie aan een stuk heel erg veel pijn, elke individuele dag. Misselijkheid van de pijn ‘s morgens en ‘s avonds, dat soort dingen.

Maar door de band is het anders: elke dag een paar acute pijnsteken, soms bij een verkeerde beweging, soms zomaar. Voortdurend het gevoel alsof ik al een hele dag voorovergebogen in de tuin het onkruid gewied heb. En als ik lang niet in een goeie relaxzetel zit, elk uur méér pijn, tot ik nagenoeg niet meer kan bewegen en voort moet schuifelen.

En daar wringt het schoentje: ik kàn dan wel goed zijn buiten mijn zetel, enkele uren aan een stuk zelfs als ik een goeie stoel vind en niet te veel moet uitsteken. Maar daar betaal ik dan in de late namiddag of avond het gelag voor. En als het een lange week geweest is, betaal ik daar het hele weekend de prijs voor. En als ik in het weekend niet bijna constant in de zetel zit, bijvoorbeeld omdat er dingen te doen zijn, dan ben ik er de rest van de week aan voor de moeite.

Vertaling: door de band heb ik maar een paar uur zonder al te veel pijn per dag, en die breng ik door op mijn werk. Goed voor mijn werk natuurlijk, maar minder voor de familie. Minder, ook, voor de gemoedsrust. En ik laat dan maar even welbepaalde andere ongemakken achterwege, die zijn ook al niet om over naar huis te schrijven.

Nee, dat van die chronische pijn: ik vind die mensen niet meer per definitie zeveraars.

Allez, in mijn geval heb ik nog “geluk”: ik kan een MRI-scan bovenhalen en tonen dat mijn ruggenmerg helemaal verbogen en in mekaar gescrunched zit, en ik kan een onderzoek met foto’s van de uroloog bovenhalen en tonen dat er Ernstige Problemen zijn. Maar zelfs zonder dat, en zelfs als ik dat niet zou hebben, en zelfs al zou ik pakweg acht uur per dag normaal kunnen functioneren, dan nog: iemand die nine-to-five goed is, dat is iemand die als hij bij zijn familie is, nooit goed is.

En zelfs al is dat geen pijn maar ongemak, en zelfs al is dat ongemak niet voortdurend. Pijn is relatief. Ongemak is relatief. En wie ben ik om te zeggen dat iemand geen pijn heeft als hij dan wel zij vindt van wel? Meh.

Enfin, vrijdag is het afspraak met de gerechtsdeskundige. Wie weet kom ik te weten hoe gehandicapt ik wel ben. In cijfers.

Om in het achterhoofd te houden, het grotere beeld indachtig. Want ik ga er toch wel eens serieus werk van moeten maken, van mijn, euh, leven en alles. Of ik mag meteen mijn hele weblog radio deprimo gaan noemen.