Als blikken konden doden, lagen hier al twee verpleegsters op te stijven.
Anna heeft al drie keer het buisje van haar sondevoeding uitgetrokken vanavond. En dus is het al drie keer terug moeten gestoken worden. Eerst onder protest, maar de laatste twee keer met vooral een zeer, zéér boze blik.
Ik denk dat ze het nu door heeft, dat die sonde hoedanook terug zal gestoken worden…
…schreef ik dus tien minuten geleden. Bleek dat ze het nóg eens gedaan had.
‘t Is wreed maar er is niets aan te doen: ze ligt nu vastgebonden in haar bed. Die sonde moet er echt in blijven.
…en net nu is de pijnstiller voor haar hand natuurlijk uitgewerkt, en piekt het en jeukt het dat het niet te houden is. Aaargh.
Vertaling: Anna, die we thuis zo goed op de grond als met haar hoofd aan het voeteneind terug kunnen vinden zo onrustig dat ze slaapt, ligt in een ziekenhuisbed op grotere hoogte dan normaal, met een sonde in haar maar en een infuus in haar nek, en kan zelf geen hand uitsteken als ze uit het bed zou vallen — haar handen zijn aan haar middel vastgemaakt.
Ge zier van hier dat ik een oog ga dicht doen.
Update 7u05: ik had het niet gezien tot nu net, maar ze is erin geslaagd om die sonde alsnog uit haar maag te trekken. Resultaat: zo ongeveer heel haar bed onder de plakkerige sondevoeding. Zucht.
Alle lof voor de verpleging hoor. Ik zou voor geen geld in hun plaats willen zijn.
Reacties
4 reacties op “Bijna-overleden verpleegster”
typisch die boze blikken. Een paar maanden geleden ook in het ziekenhuis gelegen en door mij om te kleden en te friemelen in bed lag die sonde een paar keer per dag uit mijn arm. Ik voelde mij net een klein kind als er mij met een strenge stem werd gevraagd of ik van plan was nog veel te bewegen de komende uren…djiezes. En Anna is dan nog een kind. De reflex om dingen die in je keel te zitten eruit te trekken is dan nog heel normaal. Onderbemand ok, maar dat ze zich alstublieft wat empatischer opstellen tegenover een kind.
grrrr!
Bekijk het positief: als ze dat soort stunts doet is ze écht wel aan beterhand. En de verpleging: klotestiel gewoon. Tussen de hamer van de patiënten en het aambeeld van de “hogere kaste”, ttz. de dames en heren specialisten. Oh wéé als ze eigen initiatief durven vertonen, dan voelen de hogere kaste zich gepasseerd, oh wee als ze de doktoren teveel durven lastig vallen, dan is het weer niet goed.
Ocharme Anna. Hopelijk is de pijn snel voorbij…
@sas:
Hey, ik lees het anders. Het is toch Anna die de boze blik heeft en de verpleegster bijna doodbliksemt met haar ogen als de sonde teruggestoken wordt?
Maar idd. als Anna zo doet, dan wordt ze echt wel beter. Veel moed wens ik haar nog.