Kan het nog erger dan dat uw kind op intensieve zorgen ligt?
Ja, dus, blijkt. Natuurlijk dat er niemand schuld aan heeft of zo, maar het contrast tussen een afdeling met evenveel dokters en verplegers als patiënten, waar elk kind aan een batterij monitors hangt en er nooit iemand meer dan vijf meter ver is, en een “normale” afdeling, is wel bijzonder groot.
Nog eens, zonder het minste verwijt, maar we zijn plots van het jaar 2009 terug in de jaren 1960 terechtgekomen. Ik denk dat ik vier man (vrouw) zag voor een hele verdieping–een doolhof van kleine kotjes vol zieke kindjes.
En wat zegt de dokter? Hoe is het met Anna? Geen idee. Ze heeft veel pijn, ze beeft helemaal, ze is wat minder verward dan ze was, maar ze heeft nog nauwelijks een hap gegeten. We hebben zo’n vier uur en een half gewacht: er was op een verdieping lager een ernstig iets, en dus kwam er vandaag geen dokter meer. Morgen, wellicht.
Akelig, serieus.
En ik had het uitstekende idee om hier de nacht door te brengen: ‘t is hier zo heet dat ik haast niet kan bewegen, mijn boek is op, mijn drank ook, het enige netwerk dat ik heb is op de telefoon (er zijn welgeteld twee kamers met netwerk hier, dit is niet één van die twee) en Anna krijst voortdurend van de pijn aan haar hand.
À la bonne heure. Die eerste paar dingen, daar is mee te leven. Dat laatste, minder.
Reacties
15 reacties op “Uit intensieve”
Voila. We zijn al zo ver: Anna is verhuisd van de PICU naar de gewonen pediatrische afdeling en ik voel er mij niet goed bij. Het zal er wel mee te maken hebben, zoalsMichel zegt, dat het contrast tussen de twee afdelingen niet groter kan zijn, dat Anna voor het eerst sinds een week pijn heeft, dat ze ligt te beven van (nog steeds) afkickverschijnsels en dat voor het eerst sinds twee dagen haar temperatuur weer omhoog is. Niet
Al behoorlijk veel tijd doorgebracht op pediatrie, in verschillende ziekenhuizen. Een dokter passeert ergens in de late voormiddag en blijft langer dan 3 minuten als het meezit. Een dokter zien in de namiddag: no way.
ja ik heb ervaring met een dochter van ons op intensieve zorgen, en had ook die bedenking… en zeggen dat je zoooooo verlangt tot ze van die intensieve naar de gewone afdeling mogen … om dan tot de ontdekking te komen dat je er aan je lot wordt overgelaten.
Wel goed dat Anna aan het genezen is en goed dat er altijd iemand van jullie bij haar kan zijn, alhoewel ik vind dat er dan nog minder naar het kind wordt omgekeken, want mama of papa zal wel roepen als er iets scheelt…
och arme die kindjes die daar ‘s nachts alleen moeten blijven, je zou van minder een trauma oplopen
🙁
Moed houden M! De belangrijkste stap is gezet, nog een weekje op jullie tanden bijten en dit ganse verhaal verwordt tot een herinnering.
Meer dan me lief is ervaring met deze dingen, onbeantwoorde vragen, moeilijk kontact krijgen met zorgverstrekkers, te weinig echte zorg, dagelijks verwerken wat niet te verwerken valt, maar bij ons is het nog zo heel anders, niet te vergelijken met wat Anna overkomt. Ik hoop dat ze voldoende aandacht schenken aan de pijnsignalen, daar moet iets aan gedaan kunnen worden. En Michel je mag gerust eens in een dip zitten het is je volste recht, maar kop op en geloof erin dat het morgen beter zal zijn.
Had ik geen tweede zit, ik zou jullie eens komen aflossen. Dit hou je toch niet voor mogelijk, grrr.
man man toch 🙁 die afdelingen zijn daar duidelijk onderbemand hé.
alsof je je nog niet machteloos genoeg voelt.
ik hoop dat deze nachtmerrie snel voorbij is, echt waar!
nu het grootste gevaar is geweken is het doorbijten en uitkijken naar de nabije toekomst; waar jullie gezinnetje terug verenigd zal zijn.
goh, had ik dit vroeger gelezen was ik je zeker nog een kleine ventilator, een boek en wat drank komen brengen. Dat vind ik maar een kleintje.
ik vind hier geen e-mailadres van je terug of zie ik niet goed?
Argh. Net dezelfde ervaringen. Ik moet altijd de neiging onderdrukken om zo snel als kan met mijn kind onder de arm naar buiten te spurten.
Claustrofobie, frustraties, en machteloosheid.
Ocharme. Ik hoop dat de lijdensweg voor Anna nu snel mag gedaan zijn. En daarmee ook die van jullie.
ik had met mijn grootvader hetzelfde. De dokter kwam dan in de voormiddag, maar wij waren er pas in de namiddag en mijn pepe kon het niet vertellen wat er gezegd was.
Soms kwamen we toe op bezoekuur en was hij uit zijn bed gekropen/gevallen. Hoe lang? who knows. kon een uur zijn, kon vijf minuten zijn.
Hij kon niet meer bellen om hulp, fysiek en mentaal niet toe in staat, dus niemand die het wist é.
het erge is dat die verpleegkundigen er niks aan kunnen doen: met twee zo’n hele gang opvolgen, dat is verdomd weinig. Maar ik werd daar dus echt koleirig van.
Awoert voor besparingen in de gezondheidsector zeg ik.
Auw, dit is echt hard en pijnlijk zeg. Maar kom, het grote lichtpunt is dat ze blijkbaar genoeg vooruitgang maakt om de intensieve te verlaten. Iets om in het achterhoofd te houden.
Er zijn wel dokters die ook in de namiddag-vooravond toeren hoor, er zijn er zelfs die de moeite doen om tweemaal per dag hun ronde te doen (weliswaar dan niet bij iedere patiënt, maar toch zeker bij de onstabielere, ziekere, …), je moet het gewoon getroffen hebben denk ik/vrees ik.
het blijft pffff, maar toch ook wel hoopgevend dat ze van afdeling mocht veranderen
duimen blijven omhoog en hopen dat anna daar snel helemaal in orde is!
‘k Heb zo eens een weekje met slechte maag en darmen in ‘t ziekenhuis gelegen, ook aan buiskes en baxters. Er was me op ‘t hart gedrukt dat ik niet alleen uit mijn bed mocht komen, wegens te zwak. ‘s Nachts moest ik dringend naar de wc, dus bel ik de verpleegster. Tien minuten, kwartier gewacht… niks. Dan toch maar zelf uit bed gekomen en midden in de kamer flauwgevallen. :-/ Gelukkig lag ik op een tweepersoonskamer met een vrouw die haar baarmoeder had laten wegnemen en niks mocht heffen, en die is me komen rechttrekken. :-/
‘k Denk – spijtig genoeg – dat de meerderheid van de ziekenhuizen onderbemand is. En ‘t zal er in de toekomst niet op beteren met de vergrijzing enzo.