“’t Is toch wel eigenlijk ongelooflijk”, bedacht ik voor de wel duizendste keer dit jaar, toen ik deze zag gisterenavond op BoingBoing:

Kickstarter, voor die tien man die het misschien nog niet kende, is een site waar iedereen projecten op kan zetten, en dan geld kan vragen aan voorbijgangers om die projecten te laten tot leven komen.

En een project, dat kan gaan van bovenstaande radio en bluetooth luidspreker (had graag 125.000 dollar verzameld, had er daarnet 443.000), over de fantastische Andrew Plotkin die een interactive fiction-spel voor iPhone wil maken (31.337 dollar verzameld, had er maar 8000 nodig) tot iemand die een experimentele film wil maken over een zwangere vrouw die gaat sterven (4000 euro nodig, 4144 euro gehaald).

Oh, ik zal de eerste zijn om toe te geven dat het vooral de leuke en hippe en sexy dingen zijn die geld krijgen, en de zaken (zoals die speakers hierboven dus) die op de Boingboings van deze wereld gefeatured werden, maar toch: hoe fantastisch is het niet dat het genoeg kan zijn om een paar honderd, of een paar duizend mensen van over de hele wereld enthousiast te maken, om een project te doen lukken?

We staan er niet genoeg bij stil hoe enorm de wereld veranderd is, de laatste paar jaar.

Hoe we er min of meer van uit kunnen gaan dat we overal en altijd kunnen bereikbaar zijn, als we dat willen.

Hoe het tegenwoordig mogelijk is om de technische achterkant van een professionele website te maken op een dag of zo, zodat het eigenlijke werk (het denken en het invullen) alle overgebleven tijd kan innemen.

Hoe een mug een olifant kan worden en een olifant een mug, maar ook: dat er al lang geen uitgever meer nodig is die een fiat moet geven voor een publicatie, geen drukker die geld moet krijgen, maar hoe in principe iedereen zijn opinie kan neerschrijven over alles, een boek kan publiceren en er geld mee kan verdienen, journalist worden in zijn achtertuin.

Of een film kan maken. Een plaat kan maken. Een applicatie voor een telefoon of een tablet.

Oh, zeer zeker: ik besef er direct ook bij dat we met een kleine minderheid samen op een eiland van internetgeletterdheid zitten (zoals in: “serieus, is dit aanstootgevend? oh, juist, niet iederéén heeft teveel tijd verdaan op Fark in de tijd en /b/ en Encyclopaedia Dramatica“), en dat het nog een tijdje zal duren voor het allemaal tot overal gepercoleerd is, maar toch.

En oh ja: ik weet dat ik onverbeterlijk optimistisch ben in die dingen. Ik wil ervan uitgaan dat het allemaal goed zal uitdraaien, dat er meer positief dan negatief zal zijn. Ik zit al vele jaren in mijn hoofd met mensen als Leonardo en Shakespeare en Picasso: stuk voor stuk mensen die de wereld veranderd hebben. Maar ook: allemaal dode blanke mannen. Wie weet waar komt de volgende vandaan, met de mogelijkheden die er nu zijn? Een kindsoldaat uit Angola? Een meisje uit de jungle van Madagascar? Iemand die nog moet geboren worden in Siberië?

Iedereen, mits een basisniveau-toegang tot het internet, heeft de beschikking over het volledige erfgoed van tienduizend jaar menselijke beschaving. En kan in gesprek gaan met zowat iedereen van over de hele wereld.

Ik wil ervan uitgaan dat in het licht daarvan racisme, seksisme, en alle andere mogelijke slechte ismes, op een paar generaties moeten kunnen verdwijnen. Ja, het zit ingebakken de mensen om bang te zijn van de andere, maar het zit evenzeer ingebakken in de mensen dat we gemaakt zijn om verhalen te vertellen en naar verhalen te luisteren.

En het internet, dat is één groot verhaal, dat eigenlijk, in fine, in alles uitroept: wij zijn allemaal hetzelfde. Zoals de stervende niet-gelover in Le Moribond zegt tegen de pastoor:

Adieu Curé je t’aimais bien tu sais
On n’était pas du même bord
On n’était pas du même chemin
Mais on cherchait le même port

En dank zij het internet kan ik dat zelfs laten horen en zien aan al wie het nog niet zou kennen:

Ik denk, ik ben ervan overtuigd, ik hoop, dat het positieve het haalt op het negatieve, op termijn van een generatie of twee.

(En het zal dan een andere dag zijn dat ik me ongerust zal maken over al de mogelijkheden die de technologie ons geeft om kwaad te doen, en over hoe we zelfs geen 1984 nodig hebben om het allemaal op te fucken, en hoe het er eigenlijk niet zo goed uitziet, en hoe het eigenlijk allemaal zwarte, pikzwarte miserie is. Maar dat zal dan dán eens zijn.)