Spooky: als ik in bed lig, krijg ik niet genoeg adem. Mijn keel is gelijk dichtgenepen, en ik krijg van die paniekaanvallen als ik half in slaap val.

Ziek zijn is iets raars. Vrijdag zaten we (=Free en ik) laat te werken, en ik voelde mij ziek worden. Een droge keel, hoestneigingen, zo’n onbestemd gevoel van slecht worden.

Thuisgekomen, en zaterdag effektief wakker geworden met enorm pijn aan mijn keel. En hoofdpijn, ugh! Rond de middag moet ik al serieus koorts gehad hebben: ik lag in bed met een soort visoenen dat mijn borstkas in allemaal kubussen onderverdeeld was, dat die langzaam opgevuld raakten met slijm, later in de nacht met zand, en nog later in de nacht werden het kleine vierkantige franse daken met mansardes.

Zondagnacht, ik denk rond een uur of vijf, moet de electriciteit uitgevallen zijn in heel het huis: Zelie werd wakker emt een huil van paniek, Sandra heeft ze geparkeerd in de badkamer en is met licht (ik denk zelfs mijn portable, het enige lichtgevende voorwerp in het hele huis) naar beneden gegaan om de hoofdplomb weer aan te zetten.

Ik heb dat duidelijk bewust meegemaakt, want anders zou ik het mij niet kunnen herinneren, maar teelijkertijd had ik het gevoel dat de lichten in de mansardes in mijn borstkas één voor één uitgingen, en dat de duisternis van de lichten die uitgingen zich naar mijn hoofd verplaatste.

Enfin, ik had ondertussen zodanig pijn aan mijn rug dat ik opgestaan ben, even naar beneden genipt ben, en dan in de trekzetel gaan liggen. Daar een paar uur liggen zieltogen, en dan weer naar bed. Nog een paar uur angstdromen, en dan weer naar de trekzetel verhuisd. Naar tv gekeken op minimum volume wegens hoofdpijn.

En nu lig ik hier weer. Ik moet niet echt meer veel hoesten, maar ik kan niet meer ademen. En ik heb weer enorm hoofdpijn.