Kijk, dit is een leuk ideetje: maak een panorama van heelder straten na elkaar, en steek zo een hele stad in één lange worst aan elkaar gestitchede foto’s.

Ik heb iets dergelijks ook gemaakt voor onze wijk, maar het probleem is dat de straten te nauw zijn, de gebouwen te hoog, en dat er teveel auto’s geparkeerd staan, zodat je ofwel enorm veel perspectivische vervorming krijgt, ofwel alleen de benedenverdieping met een auto ervoor, en in ieder geval veel te veel schaduw.

Maar bon, een fijn idee, goed uitgevoerd. Die gast zegt dat hij de meeste foto’s al getrokken heeft, maar dat hij nu anderhalf of twee jaar gaat aan elkaar plakken, tot daar aan toe–al investeert hij misschien beter in een paar cursussen Photoshop als het echt zo lang gaat duren.

Fijn idee, goed gedaan, maar is het kunst? En als het dat al is, waarom moet daar al die arty farty claptrap bij?

Thanks to the following artists for being groundbreakers of both visual concepts, ideas, visual language, and artistic techniques integral to the conception and realisation of this project:
Picasso and Braque for inventing cubism and allowing multiple views in a single image, Muybridge for the invention of sequential photography, David Hockney for joiners (single images from multiple photos), Andy Warhol and the Pop artists for showing the magic possible in the mundane, and John Cage for allowing us to recognize the beauty in process that expects the unexpected.

Miljaar! Dat is zó kinderachtig! Van het kaliber “Beste leraar, beste klasgenootjes, vandaag ga ik u iets meer vertellen over mijn fototoestel. Maar ik wil graag eerst Hassan Ibn Hassan bedanken voor zijn beschrijving van de camera obscura, Louis Jacques Mande Daguerre voor zijn daguerrotype, en uiteraard Eugène Scribbe en Germain Delavigne voor het libretto van la muette de Portici, zonder hetwelke ik u vandaag niet in België zou kunnen toespreken”. Puh-lease!

Trouwens, had hij niet beter ook Edward Ruscha bedankt? Iets als “Thanks to Ed Ruscha for doing the exact same thing 38 years ago in his Every Building on Sunset Strip“?

En waarom voelt die mens zich geroepen om zó op te scheppen over zichzelf?

Minolta, CSC Partners, Macy’s, Saks, and other companies have my work in their corporate collections. Four of my metal pieces were purchased for Narita airport in Tokyo, Japan. I have created groups of etchings on commission for hotels in Japan, France, and Greece and series of reliefs for complete multi-room offices for several Bay area firms. These included single pieces as large as 4′ by 6′ and an 8′ wide triptych. Several pieces were purchased for Donald Trumps newest condominiums in New York. Most recently, more than a dozen pieces on paper were acquired for the Spa at the Lodge at Pebble Beach.

Whoa! Colour me impressed: hij heeft het equivalent van muzak mogen maken (tot tien centimeter op vijftien!!)voor stapels hotels en in het algemeen mensen zonder smaak (ik bedoel maar–Donald Trump), dus nu is hij een goede kunstenaar of zo?