Ik moet er echt nog aan gewoon worden, aan mijn fototoestel. Automatismen kweken, zoals bijvoorbeeld regelmatig eens een oog op het histogram gooien, wat me vandaag een goed half uur foto’s met een sluitertijd van 1/8000 had bespaard.

En het blijft zoeken. Dit is de bloem die bovenop de hosta in onze tuin aan het uitkomen is, iets voor de middag maar in volle schaduw:

Ik vermoed dat ik voor een betere foto een statief nodig heb, dat ik de sluiter wat langer open kan laten staan.

Deze is het omgekeerde: iets na de middag, in volle zon. Ik wou kijken of ik de kleuren er goed op kon krijgen: nee dus. Ik vermoed dat het felle middaglicht te hard is of zo:

Zelie (overbelicht) in de tuin van het MIAT:

Absoluut geen goeie foto, maar gewoon omdat ik zo verbaasd was er één te zien: een waterlibel! In Gent!

Ook in het MIAT: een gorilla begod!

En nog in het MIAT was er een klasje nagebouwd. Op één van de bankjes lag dit:

Fantastisch! Groots! Helaas: het bleek het kruiswoordraadselboekje van een opzichter te zijn, die me meteen ook vertelde dat ik geen foto’s mocht nemen. Omdat het MIAT controle wilt over alle foto’s die ervan gepubliceerd worden, ook in privé-sfeer of op het internet. En aangezien het zeer moeilijk is om de mensen achteraf te vragen om hun foto’s voor goedkeuring over te maken, zijn alle foto’s verboden. Wie absoluut een foto wil maken, moet op voorhand een schriftelijke aanvraag aan de conservator richten, en achteraf zijn foto’s laten goedkeuren.

Mijn gedacht? Compleet debiele maatregel. Waarom mogen foto’s niet? Het is toch niet alsof er copyrightgevoelige dingen staan, of omdat al die ouwe machines top secret zijn of niet tegen een eventuele flash kunnen? Zijn ze bang dat het museum in een verkeerd daglicht gaat gesteld worden? Hebben ze dan zó weinig vertrouwen in hun eigen collectie?

Pff, had ik het geweten, ik was er niet naartoe geweest. Er waren nochtans mooie foto’s te nemen, en wie weet zouden er dan wel een aantal mensen die foto’s kunnen gezien hebben en iets in de zin van “wij moeten dat ook eens zien” kunnen gezegd hebben, maar nee.

Als dàt hun gedacht van marketing is, wel, it’s suitably nineteenth century.

Afijn. Bijen op de lavendel:

Ik kan ze al vatten wanneer ik dat wil (klik-foto, niet klik-wachten, hopen en bidden-foto), nu nog een goeie macrolens en ik kan ze er ook nog in detail opzetten:

Voor dergelijke foto’s is het zo geen probleem:

… maar voor deze was het wel héél erg frustrerend:

Een soort boktor die heel de tijd over en weer vloog en nectar aan het vreten was:

Hup, Foto Konijnenberg, dat die 70-180 maar rap binnen is!