Klaar (Doe Maar )

Doe Maar is eigenlijk een tragisch verhaal. Als je de songs bekijkt die door tienduizenden gillende tienermeisjesmeegegeild werden in de jaren 80, moet dat een bijzonder frustrerende ervaring geweest zijn voor Vrienten, Jansz en companen.

Pa, over de verhouding van een dertiger met een ouder wordende vader. Sinds 1 dag of 2, over een dertiger die vergeten was hoe het voelt om verliefd te zijn. Is dit alles, over een dertiger die zich afvraagt of dit nu echt alles is (“We komen niets te kort, we hebben alles / Een kind, een huis, een auto en elkaar / Maar weet je lieve schat wat het geval is / Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar”). Zelfs De Bom, over de futiliteit (of niet) van het leven als dertiger ("Ik ben verzekerd van sukses / Tegen brand en voor mijn leven / Ik heb van alles maar geen tijd / Ook niet voor heel even / Ik moet aan mijn salaris denken / En aan mijn relaties").
Takkoord, er zitten dingen als Doris Day of Smoorverliefd bij, maar toch.

Klaar neemt de draad gewoon weer op waar ze hem twitnig jaar geleden hebben laten liggen. Een, zoals dat heet, dijk van een plaat. Die soms een rechtstreeks vervolg lijkt op de oude nummers—Hetzelfde meisje gaat misschien wel over het meisje van Sinds dag of 2, en Leven met een zeven is misschien wel dezelfde man uit Is dit alles, maar die er ondertussen in berust (" En dat was ’t voor vandaag / Nu is alles wat ik vraag / Leven met ’n 7 / Al dat streven naar een 10 / Terwijl ik eigenlijk misschien / Wil leven met een 7"). Dezelfde vragen komen trouwens altijd terug, ook in Bij elkaar: "Ik zal jou nooit kunnen zeggen hoe mijn hart breekt / Als bij een klein gebaar of een woord dat ik spreek / Ik jouw hart ook breek / Blijven wij bij elkaar / Om eelt op ons hart te kweken / Blijven wij bij elkaar /Tot dat hart niet meer kan breken".

Het klinkt allemaal zwaarder dan het is, want het is nog altijd fun en ska, deze keer zelfs met rap ertussen begod, en het is een fantastische meezingplaat voor wie alleen thuis zit, of ook wel voor in de auto.

» Doe Maar – Alles doet ’t nog [1383K MP3]

 

Dutronc au casino (Jacques Dutronc)

Over twintig jaar gesproken: Jacques Dutronc. Twintig jaar lang niet één optreden gedaan, en dan opeens dit. Fantastisch optreden, grootste opname, Dutronc met al zijn oude successen (J’aime les filles, Il est cinq heures Paris s’éveille, Et moi et moi et moi) en met nieuwe of minstens voor mij onbekende nummers (L’hymne a l’amour (moi l’nœud), Opium, Corsica). Gerief. De mens straalt, zelfs van op afstand, een onmetelijke cool uit.En de muziek is natuurlijk tijdloos.

» L’hymne a l’amour (moi l’nœud) [1095K MP3]

Moon Safari (Air)

Van Frans en cool gesproken: Air heeft daar redelijk ook wel van. Iedereen kent wel Sexy Boy en Kelly Watch The Stars, maar de hele plaat is er één die bij mij op repeat de nacht mag blijven doordraaien. Heck, New Star in the Sky mag van mijn part zelfs op zichzelf de hele nacht opstaan.

» Kelly Watch The Stars [894K MP3]

Pump (Aerosmith)

Nee, ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik Aerosmith maar heb leren kennen door de clip van Walk This Way met Run/DMC in 1986. Ik herinner me dat ik toen iets dacht in de zin van "wie is dat dom parodiegroepje dat zo’n beetje in de schaduw van de grote Run/DMC staat te playbacken", en dat ik uit sheer curieuzetijt hun Greatest Hits ben gaan ontlenen ben in de bibliotheek. Ahem. Little did I know dat ze al sinds de jaren 70 een begrip waren.
Enfin, Aerosmith is toen aan redelijk indrukwekkende comeback begonnen, en de rest is geschiedenis.

Pump is gewoon een beest van een plaat, met niet alleen het machtige Love in an Elevator en het indrukwekkende Janie’s Got a Gun, maar ook stevige dingen als F.I.N.E., Young Lust en Don’t Get Mad Get Even erop, en het wel bijzonder fijne What it Takes, een power ballad die niet melig is (en met begod een accordeon in).

» Janie’s Got A Gun [897K MP3]

25 jaar (André Hazes )

Er zijn van die momenten die voor eeuwig in het geheugen gegrift staan. Het moet ergens eind jaren 70 geweest zijn, op de dijk in Knokke. André Hazes kwam voor een publiek van misschien vijftig man, in het kader van de Radio Maeva-zomertoernee, een liedje playbacken. Een beetje verliefd, ik zal het nooit vergeten. Hij werd door de vijf man en een paardenkop die waren komen opdagen, ronduit uitgelachen: een klein, dik, zwetend mannetje met een volledig verkeerde, krullende permanent.

En toch doorgaan. Zonder verpinken, en als stond hij voor een volle Ahoy.

André Hazes is een echte mens, in dezelfde reeks als Johnny Cash en Frank Zappa. Als André Hazes zingt, dan geloof ik hem. Als hij zingt dat zijn vrouw hem bedrogen heeft met zijn beste vriend, dan zal dat warschijnlijk ook gebeurd zijn. Als hij in Mijn kind heeft verdriet zingt over een vader met een mank huwelijk die vecht om zijn dochter nadat zijn vrouw hem in de steek gelaten heeft voor een lesbische relatie, dan nog ben ik bereid hem te geloven.

25 jaar is een dubbelcd, en zijn geld meer dan ward. De grote successen staan erop, uiteraard (Zeg maar niets meer, Een beetje verliefd, Zij gelooft in mij, …), en ook nobele onbekenden (in het spaans en in het italiaas zelfs godbetert). En elk nummer is een microcosmos van pathos, miserie, verdriet, doozettingsvermogen, en ondanks alles optimisme en hoop.

Jazeker. André Hazes is een Grote Meneer.

» Mijn kind heeft verdriet [1537K MP3]

The Last Prophet (Nusrat Fateh Khan & Party)

Het is eigenlijk niet te doen om een stukje van ongeveer een minuut uit deze plaat te knippen. Wat Nusrat Fateh Ali Khan doet, is Qawwali, het equivalent in muziek van wat de dervishen doen in Turkije. Qawwali-liederen hebben een vaste structuur: intro op harmonium, zang in klinkers op de raga van het lied, "refrein", en dan breekt de hel los. De zangers (een hoofdsolist en een paar medesolisten, en dan nog een paar andere) improviseren op de raga, en het geheel bouwt met harmonium en dhol en tabla en dholak naar een climax toe.

The Last Prophet is Nusrat’s laatste echte Qawwali-plaat: de volgende (Love Songs, Devotional Songs) bevatten alleen maar ingekorte versies. En al is een stukje Nusrat beter dan geen Nusrat, en al is alleen de climax horen, met Nusrat’s eigen mengeling van scat-achtige khyal erbij, zoals in het stukje Allah, Mohammed, Chaar, Yaar in de film Natural Born Killers, een belevenis op zich: de volledige impakt komt eigenlijk pas als je de volledige liederen hoort, die meestal een dik kwartier duren.

Ik heb een stukje van het beginrefrein van Maki Madni genomen, omdat het eigenlijk net zo goed in een mainstream liedje zou kunnen zitten, zó sober en meezingbaar dat het is.

» Maki Madni [1150K MP3]