…I are been mostly… in pain.

Het is eigenlijk wel een opluchting, ergens, als een mens weet wààr de pijn vandaan komt. Ik heb zo een aantal speciale soorten pijn.

Om te beginnen, iets als een heel kleine maar heel erg venijnige blauwe plek, aan de linkerkant van mijn ruggengraat, ter hoogte van L1. Pijn komt langzaam op zo lang ik beweeg en gaat weer langzaam weg als ik lang genoeg in een geheel relaxte positie stil blijf zitten. Volgens mij is dàt de pijn van de schroef in mijn ruggenwervel die aan het loskomen is.

Verder: een constante achtergrondpijn alsof ik juist 48 uur onkruid gewied heb. Wordt erger naarmate de dag vordert, of ik nu beweeg of niet. Gaat alleen maar weg als ik geslapen heb. Ik denk dat dat het ijzerwerk is in mijn rug dat een beetje scheefzit.

En ook: een ongemakkelijk wee gevoel als ik pakweg een half uur stilgezeten heb op een stoel of een harde zetel, en als ik me dan verzet heel erg veel pijn, alsof men een dikke breinaald uit mijn spieren aan het wrikken is. Volgens mij is dat het gevolg van geatrofieerde zitspieren.

En de vervelendste: onverwachte afgrijselijk pijnlijke pijnscheuten. Als ik een stap mis op straat, of als ik met mijn voet tegen een kassei bots of tegen de rand van de trap. Of als ik me om de één of andere reden voorover, of achterover, of opzij buig. Dat, vrees ik, is te wijten aan de loszittende ruggenwervelfragmenten.

Nee, ’t s wel fijn om te weten allemaal. Zelfs al is het niet waar, het werkt toch geruststellend.