You only get one chance to make a first impression. Dooddoener van formaat, maar ik heb het niet op het voorkomen van de kandidaat genre schoenen en nagels en haar en kledij. Uiteindelijk kan dat me niet zoveel schelen tenzij het een representatieve functie is, en uiteindelijk is de eerste indruk bij mij al gemaakt via de sollicitatiebrief en de contacten om tot een gesprek te komen.
Nee, ik heb het over de eerste indruk bij de belangrijkste mensen van elk bedrijf: de collega’s.
Echt gebeurd verhaal: ik moest ooit eens met een aantal collega’s (euh, werknemers zeker, officieel?) bij een partner van een klant gaan. De vergaderzaal was niet beschikbaar, of die mensen waren er niet, enfin, we moesten wachten in de lobby, of toch ergens in de buurt van de receptioniste. Nu, het deel van het project dat die partner moest doen, liep al een hele tijd compleet de soep in, en mijn collega’s deden daar zo’n beetje schamper over, misschien in de overtuiging dat er toch alleen maar een receptioniste bij was, en dat die daar toch niets mee te maken had, en dat het die ook niet kon schelen.
Ik zakte zowat door de grond, en ik vrees dat ik daar dan ook redelijk pissig op gereageerd heb: wat voor de ene (wij) sarcastische half-bedekte toespelingen zijn van een moegetergd team programmeurs aan een project dat opgefuckt wordt door een partner die niet voortmaakt, is voor de andere (de dame aan de de receptie) een bende onprofessionele computernerds die ongelooflijk lomp staan te doen.
Niet zeer waarschijnlijk misschien, maar het zou wel eens kunnen dat de volgende keer dat er over ons bedrijf gesproken moest worden, wij bestempeld werden als “die kiekens die hier beneden ons een beetje in het belachelijke stonden te trekken”.
Vertaald naar sollicitatiegesprekken: chances are dat een kandidaat zich heeft moeten aanmelden bij een onthaal, en dat hij door een ruimte met potentiële collega’s moet om tot bij de recruteerder/baas/vergaderzaal te geraken.
Neem het van mij aan: al die mensen zijn een vitaal onderdeel van de selectieprocedure. Als er bijvoorbeeld één ding is waar ik een bloedhekel aan heb… OK, let me rephrase that: een van de vele dingen waar ik een teringhekel aan heb, is mensen die onvriendelijk zijn tegen wat zij als “lager personeel” zien. Doe dus niet uit de hoogte, wees vriendelijk en behandel de mensen die je tegenkomt, van kuisvrouw tot CEO, als gelijken (zonder te storen natuurlijk, goeiendag zeggen of knikken in het voorbijgaan is genoeg).
Want alles wordt op den duur doorverteld of -geroddeld, dus gedraag je je best al alsof het gesprek begonnen is van zodra je het gebouw binnentreedt. Of de stad binnenrijdt, om zeker te zijn, je weet nooit wie je tegenkomt.
Voor de rest is er het voor de hand liggende:
- Kom op tijd: een afspraak om 14u30 is niet een afspraak om 14u45, en zeker niet een afspraak om 14u15. Slecht weer, slechte verbinding, weg verloren: allemaal geen excuus. Bouw een marge in. Van een half uur of een uur desnoods.
- Verzorg uw kledij: niet zo eenvoudig als het klinkt–voor een programmeursjob bij een start-up doe je misschien best geen driedelig maatpak aan en voor een consultantpositie bij PWC misschien best geen jeans en T-shirt, maar daartussen is er nog veel ruimte natuurlijk. Wat je ook aandoet, doe vooral iets aan waar je je goed in voelt. Niets is zo belachelijk als iemand zien binnenkomen die opgestropt zit in een kostuum dat hij duidelijk alleen voor sollicitaties aandoet.
- Papier: neem uw brief en CV mee, en misschien voor de zekerheid een extra kopie in het geval er meer dan één persoon het interview doet. En neem schrijfgerief en een degelijk schriftje of een notablok mee, om vragen en opmerkingen op te schrijven tijdens het gesprek.
- Ga naar het toilet voor je vertrekt, en drink niet tot je ter plaatse bent en een glas water of een tas koffie aangeboden krijgt. Niets zo vervelend als tijdens een gesprek moeten naar het toilet gaan.
En het allermeest voor de hand liggende, dat eigenlijk al zou moeten gebeurd zijn nog vóór de hele sollicitaitie in gang geduwd is: research. Wéét welk bedrijf het is waar je voor solliciteert. Overloop net voor het gesprek nog eens het hele dossier.
toch wel immens vervelend dat ge de namen van die mensen niet kunt publiceren. dat is toch niet eerlijk. enerzijds mag men wel debiel doen in de werkelijkheid, maar diegene die erover wil schrijven, wel die kan alleen maar vervolgd worden voor smaad, laster en eerroof en wat nog al zo meer….
Allemaal GOUDEN regels. En ik kan het weten, als domme kloot zonder diploma, die nu wel bij een bank werkt met een loontje waar de meeste tweeverdieners een puntje kunnen aan zuigen.
Hoor hoor!
Ik ben ook van het principe dat je vriendelijk en beleefd moet zijn tegen mensen op alle niveaus. Als ik zie hoe sommige studenten het personeel van het studentenrestaurant geen blik waardig gunnen. Tss tss tss..
De andere regels komen voor een groot deel overeen met een mondeling examen. Vijftig procent van je punten hangt daar ook af van één ding: ken je prof!
Dat van weten bij welk bedrijf je solliciteert, is blijkbaar echt geen loos advies. Mijn moeder (ook in de IT-sector) had onlangs een sollicitant over de vloer die dacht dat hij bij het UZ Gent aan het solliciteren was, terwijl hij zich op de landsbond van de CM in Brussel bevond. Je moet het maar doen. Ook te plat, of niet beschaafd genoeg, praten vindt ze not done. Zeker voor een helpdesk-functie en in een omgeving waar veel Franstaligen wel Nederlands spreken maar geen Antwerps, maar tout court maakt het absoluut geen goeie indruk. Ze maakte er ooit een sollicitant attent op en de kerel had geen flauw benul van zijn ‘plattigheid’. En om alle voorbarige reacties de kop in te drukken: mijn moeder is een West-Vlaamse die haar afkomst als het moet netjes kan verbergen achter een portie behoorlijk deftig algemeen Nederlands (net als ik).