Ik ben niet rap vies, en ik ben heel erg tolerant qua beestenboel, maar bladluizen: bah, vieze beesten.

Ze zijn bewonderenswaardig en alles, helemaal mee akkoord, maar ik blijf erbij: ‘t is een vuiligheid.

De zomer is nog maar net ingezet, vorig weekend zaten er nog maar een paar ingedommelde en verkleumde beesten op de rozen, maar vanmiddag toen ik ging kijken: vól. Groene bladluizen, zwarte bladluizen, paarse bladluizen: vanalles. Vooral op de rozen, natuurlijk.

Ik dacht nog om chemicaliën te gaan kopen, maar uiteindelijk heb ik het maar op natuurlijke wijze gedaan: de tuinslang erop. Ze zijn niet allemaal dood, uiteraard, maar goed. Ik heb ze alleen maar gespaard omdat ik hoop ooit nog eens een betere versie hiervan te maken:

Niet minder dan vier bladluizen caught in the act van een jong uit te persen. Deze namiddag, op de klimroos tegen de muur van het achterhuis.

Als ik nu nog eens een betere lens had hé, zo één die dat scherper zou kunnen krijgen hé…