Ik had er op gehoopt, maar ik had nooit kunnen denken dat het zo snel en zo grondig zou gebeuren: op onze koer begint er zich een soort natuurlijk evenwicht te vormen.

Een week geleden zaten de rozen nog vol bladluizen. Toen ik zaterdag ging kijken: praktisch niets meer. We moesten gisteren in ‘Olland zijn, maar vandaag heb ik mijn lodderige camera op de situatie laten vallen.

Het is bij nader inzien een redelijk zwaar geval van Nature Strikes Back. De bladluizen worden aan honderd per uur opgevraten en geparasiteerd, door een variëteit aan predatoren. The usual suspects, natuurlijk: lieveheersbeestjes, larves van lieveheersbeestjes, en parasiterende sluipwespen.

Daarnaast de occasionele verdwaalde bladluis die in een spinnenweb terechtkomt:

Maar ook vreemde rupsachtige dingen. Deze ziet eruit als een larve van een lieveheersbeestje maar heeft geen pootjes zoals die van een lieveheersbeestejslarve:

Ik weet niet of het bladluizen eet. In ieder geval zitten er geen bladluizen (meer?) in de buurt. Deze ziet er ook rupsachtig uit, en is misschien zelfs hetzelfde als het beest erboven maar dan wel maar de helft zo groot:

…en nog zo één, nóg wat kleiner en magerder:

Nog zo’n ding, weer een beetje anders, ook geen pootjes zoals een lieveheersbeestjeslarve zou hebben, deze keer wel met een halfdooie bladluis in de mond:

En dan kwam ik deze jongen tegen:

Het ziet er zó typisch uit, dat ik er zeker van ben dat om het even wie er iets van afweet, meteen kan zeggen wat voor beest het is, en waarvan het precies de larve is—een beetje zoals je van een hooiwagen met twee lange vorken vooraan meteen weet dat het een Dicranopalpus ramosus is.

Ik heb eerst wat foto’s van het beest gemaakt—ik dacht dat die twee tubetjes de voorkant waren, en ik ben ervan overtuigd dat het de bedoeling is dat roofdieren dat ook denken.

Het beest bewoog geen millimeter. Ik was wel benieuwd om te weten hoe het er vanonder uitzag, dus ik heb het voorzicht opgepakt. Het heeft geen schild, maar was net heel erg zacht. En het bewoog nauwelijks als ik het in mijn vingers had. Pootjes waren niet echt te zien, en al zeker geen niet-rupsachtige poten. Het was snel duidelijk dat de tubetjes de achterkant waren. Daar zat aan de onderkant ook een donkerachtige vlek, als van verteerd voedsel.

On a hunch heb ik ze in de buurt van een groepje bladluizen gezet, op één van de weinige takken waar er nog van die smeerlappen zaten.

Shock! Horror! Het beest rekt zich uit, een beetje als een kruising tussen een slurf van een olifant en een gifgroene bloedzuiger, en begint wild zwaaiend en naar de bladluizen toe te onduleren.

Het tast zijn weg naar boven, en als het een bladluis voelt, wordt die vastgezogen, werpt het beest zijn hele lijf de lucht in, en wordt de bladluis zo rap of tel leeggezogen!

Eens leeggezogen, wordt het helemaal witte lijk van de bladluis zonder veel ceremonie afgeveegd aan de rand van het takje waar het beest op zit. En graait de rups vooruit om een nieuwe bladluis grijpen. De ene na de andere.

Het beest was hoegenaamd niet kieskeurig: ik heb ze van plant op plant gezet, en of de bladluizen grijs of roze of groen waren, ze werden allemaal op geen tijd binnengewerkt.

Ik weet niet wat voor beest het is, maar ik zou het doodgraag weten. En zoals ik zei: ik ben er zeker van dat het een zodanig typisch mormel is, dat er heel veel mensen zijn die meer weten.

Iemand?