Ah ja: tegen dat ik terug was uit de hospitalen in het Brusselse, was het niet meer de moeite om naar Brugge te traipsen, dus ben ik maar (woensdagnamiddag!) bij de kinderen in de tuin bij mijn moeder gaan zitten.
Mét een boek in de hand, de mouwen opgesloofd, het hoofd ontbloot, en zónder zonnecrème of parasol. Living on the edge!
Enfin ja. Mijn rug is tenminste niet verbrand, ‘t is alleen een stuk van mijn gezicht en mijn voorarmen. En als ik op het werk naast mijn vader ga staan, valt het niet zo op: hij ziet er niet zozeer rood uit dan wel een vreemd soort combinatie van fluorescerend, dieprood, en bijna blauw.
Beschermingsfactoren zijn voor pussies.
Ik wed het erop dat je vanavond er anders zal over denken. Beschermingsfactoren zijn voor mensen die het niet vergeten!
O nee hoor, het gevoel om met je verbrande lijf tussen de koele lakens te kruipen… mmmm!