’t Was alweer lang geleden (enfin ja, niet echt), maar vandaag was het nog eens hospitalendag.

Niet meteen veel bijgeleerd, behalve dat het begin augustus nog eens van medische expertise is, dat niet alle specialisten noodzakelijk dezelfde opinie hebben over eenzelfde geval, en dat ik moet beslissen of ik me nu laat opereren of niet.

Eén optie is dat ik me nu laat opereren tegen de pijn, bijvoorbeeld door mijn wervelkolom open te laten krikken langs mijn borstkas en in het vrijgekomen gat de stukken kapotte dan wel ontbrekende wervels te vervangen door een stuk van mijn eigen dijbeen.

Een andere optie is dat ik wacht tot het absoluut noodzakelijk is, hetzij omdat het meer en meer keer per week ondraaglijk veel pijn begint te doen, voor langere en langere periodes, hetzij omdat ik een catastrophic collapse tegenkom. Ik moet zeggen dat ik een aantal zeer verkwikkelijke foto’s van geïmplodeerde ruggengraten en verdesteleweerde stukken titanium gezien heb, maar toch: niet meteen veel zin om me nu al te laten open leggen als ht niet écht noodzakelijk is.

En dan is er ook nog de vraag-urologie, om het kies te stellen: wil ik een bionische blaas met een afstandsbediening (not kidding here, wish I were :), of blijf ik leven op de rand van blaasontsteking, met de dwingende nood minstens een liter of vijf-zes per dag te drinken, en geen mogelijkheid om meer dan een dag zonder, ahem, mechanische hulpmiddelen door te brengen?

Aan de ene kant ben ik al lang content dat ik geen incontinentie heb (kan me inbeelden dat soggy diapers bijvoorbeeld in dit weer niet meteen het aangenaamste kledingsstuk zijn), maar aan de andere kans is het omgekeerde van incontinentie, blijkbaar, zeker op mijn leeftijd, hoegenaamd niet aan te raden, wegens gegarandeerd nierproblemen, en watnog.

Enfin ja, ik vermoed dat het wel in orde zal komen. Denk ik toch.