Ik moet een dezer nog maar eens naar een hospitaal gaan voor onderzoeken. In Brussel deze keer.

Een wonderlijke ervaring, een afspraak proberen vastleggen.

Beginnen bellen om 8u30. Niemand thuis. 9u: een franstalig automatisch antwoordapparaat dat zijn best doet om in twee talen te zeggen dat alle lijnen bezet zijn, en dat ik “dans les plus courts délais” geholpen zal worden. Les plus courts délais blijken ettelijke minuten aan te slepen, telkens een minuutje klassieke muzak en dan een variatie op “al onze lijnen zijn bezet”.

Op den duur werd dat “wij helpen u binnen minder dan een minuut”. Twee minuten later: “binnen ongeveer een minuut”. Nog wat later: “binnen minder dan vijf minuten”. En dan plots, na zo’n tien minuten op wachtmuziekjes: een (ééntalig franstalige) dame. Die vraagt waar het voor is. Ik leg uit dat het voor un rendez-vous bij dokter K. is. Un instant monsieur, en hop: doorverbonden met een nieuwe lijn.

Zelfde procedure: wachten, excuus in het geaccenteerd nederlands en het frans, muzak, wachten, excuus, muzak… Na een tijdje: “al onze lijnen zijn bezet” en dan >klik< kiestoon.

Ahem. Ik heb een halfuurtje gewacht voor ik terugbelde. Na eigenlijk niet eens zo lang wachten kreeg ik nog een (ééntalig franstalige) dame aan de lijn, die me wist te vertellen dat mevrouw Schmierzwinkle (kan ook iets anders geweest zijn, heb de naam niet helemaal goed begrepen) er niet is, en of ik wil terug bellen.

Ik wist niet wie die dame was, maar ik wou wel eens terugbellen.

Rond de middag leef het bellen. In de vroege namiddag gaf het nummer een bezettoon. Van pakweg twee uur tot vier uur had ik een vergadering, maar rond kwart na vier had ik een derde (franstalige) dame aan de lijn, en die wist me te zeggen dat mevrouw Schwüürkling (of zo), de assistente van Dr. K, er niet was, maar dat ze me door zou verbinden met iemand die me zou kunnen helpen.

Enfin, ik had een uiterst vriendelijke (franstalige) dame aan de lijn, en ik heb alsnog een afspraak binnen twee weken.

Oef.