Ik wist dat dat beest mij bekend voorkwam. Maar nee, gelijk een idioot foto’s gepakt en dan weer teruggezet natuurlijk.
Het was helaas Otiorhynchus sulcatus, de gegroefde lapsnuitkever of taxuskever. Iets meer dan een centimeter lang, kan niet vliegen, is vooral ‘s nachts achtief, maar vooral: helaas een zeer schadelijke soort. Ik heb het beest tussen een astilbe en een primula gevonden, en wat lees ik? “Larves tasten Astilbes en Primula’s aan, en zowel larves als volwassen beesten doen zich onder meer tegoed aan rozen, coniferen en taxus”.
Grrr. De beesten moeten er niet altijd vies uitzien om vieze beesten te zijn. Niet gelijk deze kerels:
Vuile zaagwesplarves, dedju. Omdat ik eindelijk eens wil weten hoe de zaagwespen zelf eruitzien, heb ik de vier smeerlappen hierboven in een pot gestoken met wat bladeren. Vast van plan er alle dagen nieuw groen bij te steken, tot ze verpoppen.
Vorige keer is dat jammerlijk mislukt, omdat ik geen bladeren meer had: ik had namelijk de hele plant tegelijk afgeknipt. Niet meteen mijn beste zet ooit, want twee dagen later waren alle bladeren op en zijn de larves, ahem, verhongerd.
Maar goed. Deze keer komen ze van de astilbe, en die vult zowat de halve tuin, dus geen risico dat ik te weinig voedsel heb.
En behalve dat, vandaag mijn collectie lieveheersbeestjes nog wat opgekrikt:
een tweeëntwintigstippelig (denk ik), en een redelijk gehavende HAX:
en een veertienstippelig (denk ik):
