Ik heb een goeie madam hoor, daar niet van. Geen klagen.
Maar nondedju ik loop nijdig. Ze had een paar maand geleden een niet-zo-stille hint gegeven voor een nieuwjaarscadeau. Ik in mijn hoofd opgeslagen, allemaal goed en wel. Normaal is dat mijn principe niet, cadeaus kopen die mensen zelf vragen: zo van “o, wat een schoon paar sloefen. dat ik zelf gekozen heb. en waar ik zelf omgeweest ben. o dank u”.
Maar goed dus: het was al maanden geleden, en wat het precies zou worden was open, dus het kon er nog door.
Tot vanmiddag aan tafel. Tegen Els die op bezoek was: dat het toch wel wreed was dat ik niet zou weten wat gekocht, terwijl ze het toch zó duidelijk gezegd had, en dat het toch niet zo moeilijk was—waarop Els natuurlijk “hoe? wat was het soms?”—waarop Sandra met naam, toenaam en zelfs exacte datum (maandag 20 maart!) tekst en uitleg gaf.
Ack!
Geen haar op mijn lichaam dat er aan denkt om een cadeau te kopen dat zonder een schaduw van twijfel geen verrassing is.
En dus: op zoek moeten gaan naar een nieuw cadeau. Nieuwe cadeaus. ‘t Is proper.
Laat me raden: een sneeuwruimer ?