Ik ben helemaal vóór Europa. Liefst een Verenigde Staten van —, met goed doordachte subsidiariteit, degelijk uitgebouwde instellingen die stabiel op hun poten staan, en populaire ondersteuning door een goed geïnformeerde bevolking.
Meerwerf helaas: de mannen aan het roer hebben beslist zo snel mogelijk een zo groot mogelijke Europese Unie te hebben, zonder eerst de instellingen in orde te krijgen, en van zodra dat de ene of de andere lidstaat denkt dat het voorlopig even beter gaat, beslissen ze dat ze Europa niet meer nodig hebben, en de wittebroodsweken van Jacques Delors zijn ook al lang voorbij, dus ‘t zal niet voor meteen zijn, vrees ik.
Ik heb er geen problemen mee om toe te geven dat ik het maar vreemd vind, zo met Slovaken en Esten en Maltezen in één Europese Unie te zitten—opgegroeid met l’Europe des douze, handig en overzichtelijk, weetuwel. Maar goed, het is nu eenmaal zo, il faudra faire avec.
We kunnen niet achteruit, we moeten wel vooruit. Verhofstadt’s revamping van l’Europe à deux vitesses zag ik wel zitten, maar blijkbaar niemand anders, en al helemaal geen Europese regeringsleiders.
De eerste rector van mijn werk zou ooit gezegd hebben dat hij wist dat de gedachte-Europa mogelijk was in het groot, omdat ze in zijn ervaring dagelijks in het klein gebeurt. Het exacte citaat weet niemand, en misschien is het wel apocrief, maar het is wel waar: op ons werk zijn we voortdurend, dag in dag uit, met tientallen nationaliteiten bezig, en als er één ding duidelijk is, is het wel dat er veel meer ons verenigt dan er ons scheidt.
En eens we het eens zijn over een aantal basisprincipes, waarom zouden we dan niet de verschillende beslissingen over verschillende zaken op het juiste niveau laten gebeuren? Een goeie discussie over wat waar moet, en geen taboes uit de weg gaan—zijn provincies wel nog nuttig? en natie-staten?—dàt hebben we nodig.
In één en dezelfde discussie mag voor mijn part ook wel eens komaf gemaakt worden met Europa-tegen-de-rest-van-de-wereld en met de gedachte dat bijvoorbeeld een land ofwel Europees is, ofwel niet-Europees. Of het hele territorialiteitsbeginsel in België, waardoor het onmogelijk wordt om een gesubisieerde basisschool te hebben in Gent die het Frans als voertaal heeft.
Ter zake: wie doet wat, hoe gaan we het doen, en tegen wanneer moet wat precies daarvoor veranderen. Big picture, geen kommaneukerij.
*
* *
Ik denk dat het probleem is dat we voor dergelijke Grote Dingen ook wel Grote Mensen nodig hebben.
In plaats van te zoeken naar schimmen van grootste Belgen, Nederlanders, Duitsers en watnog, zouden we niet beter op zoek gaan naar de Mitterands en de Adenauers en de Monnets van nu?
Reacties
7 reacties op “Europa”
Mitterand ‘et alors’ vind ik achteraf gezien niet zo een grote. Hij was groots in het opzetten van zijn eigen ‘pantheon’ maar voor de rest was het een dikke opportunist een profiteur en een uitbuiter. En verdraaier van eigen persoonlijke geschiedenis enzo. (Zoals iedere grote staatsman, huh, neen ik sprrek mijn eigen niet tegen, het is hem niet gelukt.) Ik zag onlang een hagiografie van hem op Atre en ondanks alle wierrok kan je zo daoor die mens heenkijken: zijn ziekte die ten alle prijze moest verborgen blijven, zijn neurotische drang om te weten wat er over hem werd verteld: zie de afluistertoestanden enzo, zijn dwang om zelf aan de macht als een keizer te heersen over LA France en zijn ‘caca’ te leggen met gedrochten als La Grande Bib en La grande Arche en meer waarvan iedereen weet dat het er mooi uitziet langs buiten maar totaal onwerkbaar is.
En, het is niet voor het een of tander maar 2 maanden voor zijn dood bracht Mitterand nog een bezoek aan Berlijn. Met de Concorde jaja. Wie stond daar op de tarmac het spel binnen te halen? Twee keer raden. En wie moest ongezien met een rolstoel naar de vip ruimte? Ook twee keer raden. My little moments of fame.
In je visie over Europa en de EU kan ik je volledig volgen, meer verregaande integratie is hoogstnodig. Ik kan echter wel begrijpen dat voormalige oostbloklanden er nu reeds bijgekomen zijn: het concept Europese Unie als democratiseringsmiddel is niet te onderschatten. Landen moeten aan strenge voorwaarden voldoen alvorens te mogen fungeren als (kandidaat-)lidstaat. In zekere zin dringen we onze modellen op aan kandidaat-lidstaten. We hadden dat imho beter ook gedaan voor een soort basis-sociale zekerheid, wat een groot verschil zou kunnen maken in de loonkostproblematiek.
Ik vind dus dat de recentelijk toegetreden landen er zeker bij horen. De enige uitweg is dan ook EU met twee snelheden: de kerngroep (ja, waarom niet de 12?) die samen een EU-kern opbouwt en veel meer gezamenlijk regelt (EMU, defensie,…). Ben ik volledig voorstander van.
Afschaffing van de provincies: sta ik volledig achter en ik heb de indruk dat het draagvlak daarvoor ook aan het vergroten is hier.
Hier ga ik echter totaal niet mee akkoord. Waarom zou de Vlaamse Gemeenschap geld spenderen aan een school met het Frans (of waarom niet het Arabisch) als voertaal? Dat is de beste garantie op nederlandsonkundige afgestudeerden die bijgevolg met een serieuze handicap naar de lokale arbeidsmarkt gestuurd worden. De overheid zou hiermee louter in haar eigen vel snijden.
Volledig akkoord met MV.
Brugmans was overigens een zeer approchabele man.’k Heb er indertijd nog uitgebreid mee gecorrespondeerd.
@peter: dat van die scholen is een persoonlijke bête noire van mij. 🙂
Als het in Brussel kan dat er een mouw gepast wordt aan de territorialiteit, dan had dat ook moeten kunnen voor elders. Nu is het te laat natuurlijk, maar ik denk niet dat het een overdrijving is te stellen dat er in de loop van de 20ste eeuw een soort “linguïstische zuivering” doorgevoerd is op de franstalige Vlamingen in bijvoorbeeld Gent.
Oei oei Michel,
de hele staatshervorming vergelijken met de Bosnische oorlogen in slow motion, dat argument wordt alleen maar in de diepste FDF-kringen gebruikt 🙂
@Huug: ik ben ni helemaal mee. Hebt gij “le rolstoel van Mitterand” over den tarmak gerold of wa bedoelt ge? O_°