Heerlijke relativering over de Belgische atletiekmensen op de Zevende Dag. Yvan Sonck as always his own ornery self en zo.
Kim Gevaert: we moeten dat niet overroepen. De echt goeie looptsers waren afwezig en Christine Aron heeft het weer eens laten afweten. En ze toont niet echt een progressie. En een WK indoor is gelijk zwemmen in een vijfentwintigmeterbad. Als je een medaille haalt, is dat mooi, maar ja. Ho-hum.
Tia Hellebaut hoort misschien wel binnen een jaar of twee met 2 meter onderaan de grens van de wereldtop. Maar meer dan dat zal er niet in zitten.
En Kevin Ranst zegt dat hij goed kan zijn. Die sprong 5m60 vijf jaar geleden maar springt nu nog maar 5m70. En dat hij tips zou krijgen van Bubka? Tja, Bubka is de beste vriend van al wie hem geld geeft.
Reacties
2 reacties op “Alles is relatief”
kapot was (er werd in de finale van de 100 en 200 meter telkens een rugwind van exact de maximale 2m/s gemeten – “toevallig” het toegelaten maximum). Vandaag heet het dat goud wel mooi is, maar de concurrentie er niet bij was, dat vertelde hij bij de vorige gouden medaille ook al. Eerst vond ik dat een bescheiden houding, bij herhaling wordt ze wat flauw, misschien zelfs venterig. Je weet wel, venten versus hun ongelijk toegeven… Maar alla, hij zal het wel goed bedoelen.
Vind je toch niet dat zijn plaatje een beetje blijft steken? (lees of luister bij sporza). Op den duur begin je toch te geloven dat Ivan Sonck het moeilijk heeft om het de Belgische atletiekers te gunnen. Als het niet de concurrenten zijn, dan is het wel de windmeter of de tijdsopname. Is het dat de druiven te zuur zijn, of dat het gewoon het makkelijkste is om de minimaliserende houding in te nemen? Wie zal het zeggen.
Kim Gevaert staat blijkbaar op nr 10 van de wereldranglijst en dat is voor een witneusje toch niet slecht.
Tia Hellebaut heeft in de drie maanden na zijn uitspraak al 2 keer over 2 meter gesprongen, dus geen twee jaar later. Ook niet slecht.
Al ben ik geen atletiek expert.