Helmut Lotti doet dat goed.

Rik De Leeuw doet dat niet goed.

Enfin, dat is mijn aanvoelen na een minuut of vier van het programma gezien te hebben.

Het kan zijn dat ik me daar helemaal in vergis, maar ik had de indruk dat De Leeuw probeerde Lotti klem te rijden. En dat dat op een bijzonder knullige manier verliep.

Jaja, ik weet het dat Helmut Lotti tegenwoordig zo in een keurslijf zit als maar kan zijn, maar het blijft spannend om er naar te kijken. Ik blijf er het gevoel bij hebben dat hij op elk moment iets spontaan zou kunnen doen, en dat dat mooie tv op zal leveren.

Helmut vond het vervelend dat ze hem er op afrekenden dat hij andermans liedjes zong en niet zijn eigen gerief. De Leeuw vond dat ook, en zat er een beetje grappig over te doen.

Ik zit tegen de televisie te roepen “Sinatra schreef zijn dingen óók niet zelf!” maar Lotti zegt het nog beter: “als dat het criterium is, dan zijn alle operazangers per definitie slecht”. En ook: “Schumacher bouwt zijn eigen motor ook niet, maar hij is wel een uitstekende koereur”.

Hm. Ik kan er toch maar niet van onder dat het een beetje lachen met de mensen is, dat De Leeuw doet.

O kijk, de gasten, hé, wat een fijne vondst, mogen de studio verlaten langs één van twee uitgangen: “succes bij het volk” of “respect bij de elite”.

Helmut kiest voor succes en volk. Want, zegt hij, wat me interesseert is respect van de mensen die ik graag heb. En dat heb ik al. Goed voor hem.

Wat een vieze keuze trouwens. Respect en succes is onmogelijk of zo?

En nu is er een dame die violiste is, en die moet ook die keuze maken. Zij wil dezelfde keuze maken als Helmut Lotti, maar dat mag niet meer van De Leeuw. Uit armoede kiest ze dan maar “respect & elite”.

Itempje over de nieuwe The Producers: “met in de hoofdrolen Matthew Broderick en Uma Thurman,” zegt De Leeuw.

AAAARGH!!!

Goed dat ik geen slets in mijn hand had, of de televisie was eraan. Met in de hoofdrollen Nathan Lane en Matthew Broderick!!!! Stomme De Leeuw!

Oh good heavens. Nu vraagt De Leeuw of er in de musicalsector echt zovele homo’s zijn. Gert Verhulst is daar redelijk duidelijk in: op de tien musicalacteurs zijn er acht homo’s. En soms kan dat wel eens storend zijn. In West Side Story was het op het randje dat er geen handtassen aan de gevechten te pas kwamen. Op podium ziet hij liever een echte man, Gert Verhulst.

Niets vernieuwend, niets nieuws, niets dat niet iedereen wellicht zegt, maar de hele studio hield collectief zijn adem in—daar komt geheid een hetze van morgen in de gazetten.

Um. Nee, ik voel er mij niet zo goed bij, bij dit programma.