Meestal zit er bij mij zodanig veel tijd tussen twee restaurantbezoeken dat ik tegen de volgende keer al vergeten ben hoe het de vorige keer was, maar door omstandigheden kon ik deze week twee keer buitenshuis gaan eten.

Dat overkomt me niet zo vaak, en omdat ik toch kon kiezen waar, besloot ik een vergelijkend onderzoek te doen tussen Gök en Akdeniz, twee Turkse restaurants die broederlijk naast elkaar staan aan het Sluizeken.

Maandagavond in Akdeniz een Mezze en een Adana Kebab. Vrijdagmiddag in Gök ook een Mezze en een Adana Kebab. In Gök is er de keuze tussen een pikante en een niet-pikante Adana, die in Akdeniz is gewoon een echte (en dus pikante). Twee keer precies hetzelfde besteld, met andere woorden. Voor de objectiviteit: köfte met moussaka vergelijken zou op niets slaan, natuurlijk.

Locatie

Akdeniz: lang, smal, donker, gezellig.
Gök: groot, breed, licht, modern.

Toen we binnenkwamen bij Gök zat er een vrouw te roken aan de tafel naast die waar wij neergepoot werden. Ze was gelukkig aan het weggaan, anders waren wij alsnog weggegaan.

De muziek in Gök stond naar mijn aanvoelen storend luid, maar dat kan er ook aan gelegen hebben dat we relatief dicht bij een luidspreker zaten.

In Akdeniz zaten we in het begin van het restaurant, met als voordeel dat het er wat lichter is, maar als mogelijk nadeel dat er meer passage is.

Winnaar op punten, maar ‘t is wel persoonlijk: Akdeniz. Ik heb het liever gezellig en donker dan licht en modern.

Voorspel

Akdeniz geeft, ongevraagd, een schaaltje met pepers en kaas en olijven, en een mand vers (of in ieder geval warm en knapperig) brood.

Gök geeft geen amuse-gueules.

Duidelijke winnaar: Akdeniz.

Primo piatto

Meze is (zijn?) voor mij het ideaal voorgerecht bij den Turk: geen enorm grote verrassingen, maar gewoon (her)kennismaking met oude bekenden.

Vreemd genoeg zaten er bij Gök van die grote garnalen bij de traditionele tarama, bonen, chili’s, dolma en op yoghurt gebaseerde sla. En ook koude gegrilde courgettes met yoghurt (?) erop.

De porties bij Gök waren misschien iets groter, en er was meer variëteit dan bij Akdeniz, maar de tarama was te zout en die courgettes waren gewoon weird. Warm had ik het begrepen, maar koud leek het op een heel dikke naakte slak die een onfortuinlijke dood gestorven was en dan in schijfjes gesneden.

Het voordeel van meze is dat je kan laten liggen wat je niet echt graag hebt, en dat je niets mist.

Gök-Akdeniz: gelijkspel.

Hoofdschotel

Ik eet graag Adana kebab. Lamsgehakt, eigneijk redelijk vet, met niets meer dan zout en rode pepers, op zo’n zwaardachtige spies gegrild boven (idealiter) houtskool. Met een salade van tomaat en ajuin en peper en yoghurt en allemaal goeie dingen, en meer moet dat niet zijn.

Bij Akdeniz: zeer in orde. Mals gehakt, stevig gekruid, lekker slaatje. Ik had twee stuks kebab kunnen eten maar er was er maar één.

Bij Gök: jammer maar helaas. Daar waren er twee stukken, en ik wou dat er maar één was. Uitgedroogd en niet lekker, helaas. De enige reden, vrees ik, waarom ik het binnen gekregen heb, is omdat er orzo met tomatensaus onder lag, waarmee ik het gehakt toch nog enigszins kon bevochtigen.

Het hoofdgerecht was goedkoper bij Gök dan bij Akdeniz (€ 8,50 tegen € 9) en er was er méér van bij Gök dan bij Akdeniz, maar toch: Akdeniz vond ik overduidelijk de beste van de twee.

Bediening

Geen klachten. De mensen achter de toog in Gök begonnen op een bepaald moment een zware en luidruchtige discussie, wat voor sommigen een probleem zou kunnen zijn, maar dat ik—duidelijk in een milde bui—niet zozeer onder vervelend dan wel onder couleur locale klasseerde.

Uit een vroeger leven herinner ik me dat we ooit met alle collega’s van het werk bijna twee uur in Gök hebben zitten wachten op ons eten, maar dat is lang geleden en doet er hier dus niets toe.

Gelijkspel dus.

Conclusie

De score: 4–2 in het voordeel van Akdeniz. ‘t Zal nog lang duren voor ik Gök nog eens probeer. Of het zou moeten zijn dat ik ergens een specialiteit gemist heb.

Volgende in de rij: Özgem? Faki?