Ik was redelijk ondersteboven van Firefly, de SF-serie van Joss Whedon, de meneer van Buffy en Angel, en ik keek er enorm naar uit om Serenity te zien.

Vorige week was het mijn broers verjaardag, dus wat doet een mens dan? DVD’s kopen natuurlijk! Serenity zat er ook tussen, maar blijkt dat mijn broer gewoon Firefly zelf nog niet gezien had, dus ik heb de film dan maar tijdelijk geconfisceerd en in schuifjes bekeken op de trein.

Zoals een goed boek, dat ik dan zo lang mogelijk laat duren door het bijvoorbeeld alleen maar op de bus te lezen, of op het toilet, of in bed—in plaats van het van begin tot einde uit te lezen op een dag of zo, slaag ik er dan in om het plezier te rekken over soms wéken.

Met goeie films komt het er op neer dat ik ze in stukjes van twintig minuten bekijk, op de trein van en naar het werk.

Serenity: vanmorgen op de trein en op de bus naar het werk er het laatste half uur van gezien. Uitstekend.

Ik kan niet inschatten of de film begrijpelijk is voor wie Firefly niet gezien heeft. Ik vermoed van wel, maar ik zou toch niet aanraden om er naar te kijken zonder de veertien afleveringen van de tv-serie eerste te bekijken: de film wordt er alleen maar beter van.

Het contrast met sommige andere films *kuch*Star Wars*kuch* kan niet groter zijn: geen grote namen, geen groot budget, geen extrasuperdeluxe speciale effecten, maar daarentegen wel: een goed verhaal, goed geacteerd, functionele speciale effecten die hun werk doen en nooit de film overheeersen, geen karikaturen maar échte personages, geen speelgoed maar échte ruimteschepen/wapens/locaties. Een goeie, goeie film.

En wat er een goeie, goeie Science Fiction-film van maakt: een fantastische wereld. Geen Star Trek-utopie, geen (sorry!) Blader Runner-dystopie, maar gewoon een echte, realistische, goed uitgedachte, werkende wereld, met helden en slechteriken die ook maar hun werk en/of hun best doen, met een backstory waar geen belachelijke kunstgrepen uitgevoerd worden (Matrix, iemand?) , met een verleden, een heden en een toekomst, en met vooral eindeloos ruimte voor méér.

Het is een ware schande dat Serenity afgevoerd is na een pilot en dertien afleveringen. Het liep er al helemaal in het begin mee mis: ze hebben de tweede aflevering vóór de pilot getoond, waardoor iedereen er zo’n beetje in het midden van de actie in viel, en veel mensen afhaakten.

Het is ook geen eenvoudige serie: negen hoofdkarakters, alle details tellen, intelligente dialoog, … Het is niet noodzakelijk maar het helpt ook als je je iets kunt voorstellen bij de Amerikaanse burgeroorlog en niet bang bent van filosofie: zo is de laatste (veertiende) episode zwaar gebaseerd op La nausée!

Ik geef grif toe dat ik ook afgehaakt heb na één aflevering, toen ik ze oorspronkelijk in (toen nog slechte) kwaliteit van het internet geplukt had, en dat ik er pas met de DVD-box weer helemaal in geraakt ben, en dan nog na een mislukte poging waar ik in slaap gevallen ben tijdens de pilot. Mijn excuus voor het eerste: zeer slechte kwaliteit, en voor het tweede: heel erg moe.

Ik heb het dan een tijdje laten liggen, om er dan eerder per toeval weer aan te beginnen en na een halve aflevering helemaal hooked te zijn. En het is inderdaad echt waar enorm de moeite waard: de enige reden waarom ik soms wens dat ik het niet gezien had, is dat ik nu voortdurend met gedachten van what if? zit. Wat als ze nu eens een volledig seizoen hadden mogen maken? Wat als de televisiebazen niet zo ongeduldig waren geweest? Wat als ze de afleveringen op een redelijk uur, en zonder ze telkens te verleggen voor sportwedstrijden hadden uitgezonden? En wat als ze ze in volgorde hadden getoond? Nu zijn ze op tv uitgezonden in de volgorde 2–3–6–7–8–4–5–9–10–14–1 en dan respectievelijk zes, zeven, en acht maand later: 11–12–13!

Enorm gemiste kansen. Nee, Firefly: kopen. Serenity: kopen.

[En kan de mens die mijn DVD-doos van Serenity in zijn bezit heeft, mij die eens terug geven? Ik weet niet meer aan wie ik ze uitgeleend had, en ik zou ze liever geen tweede keer moeten kopen.]

Geschreven al luisterend naar: Kris Kristofferson – To the Bone – Magdalene