Alex Agnew en Gunter Lamoot aan de ene kant, en Bert Kruysmans en Raf Coppens aan de andere kant in De Tabel Van Mendelejev.
Ik kom er maar op het einde op, en ik vind het nu al spijtig.
Zo het idee dat de twee eerste net iets te meta waren voor de format, en de twee laatste echt te melig om met de eerste twee samen te zitten.
Lamoot die enorm sterk bezig is, en ongemakkelijke stiltes. Heerlijk.
update kom in mijn armen, Michael! Ik vrees dat de wereld bestaat uit mensen die Gunter goed vinden, en mensen die Gunter niet goed vinden. 🙂
dan hebt gij mij ook gemist!
Had ik het geweten, ik had gekeken!
Er zijn twee werelden, denk ik. Ik vind dat nu nekeer echt gruwelijk arrogant en krampachtig niet grappig.
Allez, dan behoor ik tot de derde wereld, want ik heb die meneer Lamoot nog nooit aan het werk gezien of gehoord, dus ik kan met recht en reden verkondigen dat hij mij werkelijk ijskoud laat. 😉
Ik ben geen fan.
ik wel! Gunter is geniaal, vind ik.
Uhm, diene Lamoot kan grappig zijn op momenten maar die weet blijkbaar ook niet wanneer dat hij moet stoppen.