Mannen weten waar ik het over heb.

Niets, of dan toch  zeer weinig, geeft zoveel voldoening als bijvoorbeeld na een barbecue in het donker achter de garage tegen den talud van de spoorweg de broekslang af te laten lopen. De willy water geven. Een piske slaan, met andere woorden.

Batman va faire bat-pipi. En wel: en plein air.

Omdat wij dat kunnen. Omdat de natuur ons voor één keer bevoordeeld heeft: akkoord het zit allemaal langs de buitenkant en in de weg, maar dàt krijgen we er dan wel in de plaats voor. Wijdbeens, met de neus in de sterren en de blik op oneindig.

Ik ben niet zo’n gezelschapsmens als het op toiletten aankomt, maar ik heb me laten vertellen dat sommige mannen het zelfs wijs vinden om in groep, met meer dan één tegelijk Brel’s Amsterdammers achterna te gaan. Mannen ondereen.

Wij hebben een tuintje thuis, maar op een voorschoot van een paar meter op een paar meter doet een mens dat niet natuurlijk. En ook in een park, het Baudelopark bijvoorbeeld, zou ik het nooit meer doen: de laatste keer dat ik dat gedaan heb, was met een maat samen in de bosjes in het Citadelpark, allebei in driedelig kostuum (hij paars, ik lichtgroen). Ei zo na gearresteerd geworden, en sindsdien nooit meer.

Maar!

Op het werk is het the next best thing:

Dat was de reis van mijn bureau naar het toilet (met excuus voor het slechte filmpje: ik kon op het toestel van hier maar 15 seconden zeer lage kwaliteit video opnemen).

Het punt: als de deur van het, euh, groot toilet, openstaat én het venster staat open, dan kan men in het verste pissijn geheel onzichtbaar voor de wereld quasi op de Brugse rijen Dijver zijn ding doen:

Met in de verte de beiaard, het geklopklop van de toeristenpaarden, en de voorbijvarende bootjes. En na afloop: even naar het venster en van het uitzicht genieten.

…en dan weer doorwerken.

Geschreven al luisterend naar: Marc Almond – Jacques – The Town Fell Asleep [La Ville S’endormait]