Michel Sardou staat hier al de hele middag op repeat.
Bombast! Pathos! Heerlijk!
Beliuster: Le France [3.6 MB MP3]
| Quand je pense à la vieille anglaise Qu’on appelait le “Queen Mary” Echouée si loin de ses falaises Sur un quai de Californie Quand je pense à la vieille anglaise Ne m’appelez plus jamais “France” J’étais un bateau gigantesque J’étais un bateau gigantesque |
Ne m’appelez plus jamais “France” La France elle m’a laissé tomber Ne m’appelez plus jamais “France” C’est ma dernière volonté Quand je pense à la vieille anglaise Que le plus grand navire de guerre Ne m’appelez plus jamais “France” |
Het gaat over de boot, Le France. Oudere lezertjes herinneren zich hem van de uitgebreide en ontroerende reportages in Humo en Libelle/Rosita en Paris Match en andere kwaliteitsmagazines in de jaren 70.
Le France heeft de jaren 70, 80 én 90 overleefd… maar dus één dezer is het er definitief mee gedaan. Excuus genoeg om Michel Sardou nog eens à plein tube te zetten.
Geschreven al luisterend naar: Michel Sardou – L’Intégrale – CD 3 – Le France
Reacties
9 reacties op “Sardou!”
‘k Heb het nooit echt voor die cornichon gehad.
Even “fout”, en ik hield er tussen nieuwe jazz, hedendaagse klassiek en vernieuwende rock door, wél van : Joe Dassin.
Bekijk ( o hoe hilarisch nu)toegevoegd op Thursday, June 08, 2006 :Joe Dassin – L’été indien , op blog http://visualguidanceltd.blogspot.com/
Zowaar een FR surfer.
Joe Dassin is uitstekend goed, dat natuurlijk wel.
En Sardou is fout-men-kan-bijna-niet-fouter, en ook rechts en reactionair en zo, maar: ik vind het zó goed!
In ’95 ben ik met de France (die nu de Norway heet) naar de Carraïben geweest. Qua aardrijkskundige verwarring kan dat tellen. Zeker voor die 98% Amerikanen die aan boord zaten, alles bijeen zo’n 2000 toeristen verzorgd door 1000 personeelsleden. De kwisvraag in Marie-Claire om een cruise te winnen, was voor een keer geen nepvraag waarvan het antwoord al in de tekst stond, nee, je moest er een beetje research voor doen. Hoeveel verdiepingen telt de Norway bovendeks? Wel, mijnheer en mevrouw, 14. Bij de France waren dat er maar 12, maar voor de zonnekloppers van de Carraïben zijn er bovendeks 2 zwembaden bijgekomen en aldus 2 extra zonnedekken. De passagiers met een laag budget reizen in de laagste deks (dichtst bij het gezoem van de dieselmotoren) en het personeel is gehuisvest in de 5 deks onder de zeespiegel.Zoals die 150 Vietnamezen die op -3 alle toeristenkleren staan wassen en strijken bij 35°. Met een maandloon zweten kunnen ze thuis gemakkelijk een jaar toekomen. Ze zien d’r dus niet echt slechtgezind uit als je hen op die oorverdovende verdieping bezoekt. De Norway-directie moet wel 2 x per week het 24/24 uur video-aanbod van het personeel vernieuwen om te vermijden dat het onder de zeespiegel op de vuist gaat. Geen kat die iets hoort boven, maar toch beter kwetsuren vermijden.
De pracht en praal van eertijdse transatlantische France is bewaard gebleven op verdieping 4 alwaar een klein museum annex bibliotheek de geschiedenis van het vaartuig illustreert met sierlijk bewerkte navigatieinstrumenten, menu’s in krulletters van weleer (nu in glazen vitrines), zitjes in groen fluweel en houten lambrizeringen.
Michel Sardou is al ruim 33 jaar mijn grote idool. Ik heb praktisch al zijn platen en dvd’s en ook boeken over hem.Ik vind hem geweldig. Le france is heerlijk Bombastisch,en een uiting van frans chauvinisme.Ik heb in nederland een site over hem gemaakt,tevens een stratpagina met ruim 100 links ,velen franstalig. Over zijn carriere als zanger,acteur en directeur van het theatre de la porte st.Martin in parijs.
http://www.michelsardou.jouwpagina.nl
Ik vond dit MP3’tje net terug in de Grote Te Sorteren Map, en godallemachtig, dit sleept er toch absoluut te veel pathos bij naar mijn goesting. Meugen en hoe ieder er eentje heeft, zeker?
[…] https://blog.zog.org/2006/06/sardou.html […]
Terre brûlée …
Elle court, elle court…
Femmes des années 80 …