Ik zit thuis vandaag. Mijn rug heeft me laffelijk in mijn pijncentrum aangevallen.

Ik kan perfect al het werk doen dat op in een normale arbeidsdag moet doen, maar ik geraak gewoon niet uit de zetel. Ergens spijtig dat ik niet kan thuiswerken in dergelijke omstandigheden, we communiceren op het werk tóch voornamelijk via het internet, zeker met de decentrale locaties, maar alla.

Ik zit dus thuis. In mijn peignoir. In de trekzetel. Ongewassen, ongekamd, ongeschoren: dat doet namelijk allemaal veel te veel pijn.

Daarnet: driiiing aan de deur. Ik op blote voeten naar beneden gehobbeld: een mens weet nooit, het zou wel eens een bestelling kunnen zijn die toekomt of zo.

De deur opengetrokken, in mijn ongewassen, ongekamde, ongeschoren, bekamerjaste toestand. En wie staat daar in een proper kostuum? Ha! Geert Versnick!

Hij verontschuldigde zich dat hij me stoorde, ik verzekerde hem dat het allemaal geen erg was.

Hij wou weten wat ik van de voorbije legislatuur vond. Ik heb hem gezegd dat ik vind dat ze door de band uitstekend werk gedaan hebben, en dat ik heel erg tevreden ben.

En toen zei hij dat ze een heel nipte meerderheid hebben, maar dat ze toch met de huidige ploeg verder wilden doen. Ik heb hem alle succes gewenst, en gezegd dat ik het voor hem hoop dat het allemaal mag lukken.

En dat mijn oom, Daniël Vuijlsteke, op dezelfde lijst staat als hijzelf. “Ah, Daniël!” zei hij, met een brede glimlach.

En dan heb ik hem een ongewassen hand gegeven, heeft hij me een kaartje gegeven–Geert Versnick, handen die Gent aanpakken–en zijn we elk ons weegs gegaan.

En nee, ik heb nergens gezegd wat mijn kiesintenties zijn.

Maar ik vind het dus wel fantastisch dat die politici zo op een druilerige maandagmiddag deur na deur na deur afgaan. En ja, dergelijke bezoeken zouden voor mij wel eens de doorslag kunnen geven als ik moet kiezen voor wie ik moet stemmen.

Lovenswaardig, politici.