Soms hé, vraag ik mij af hoe sommige mensen niet beschaamd zijn.

Ik ben voor Gentblogt al een paar dagen na elkaar de verkiezingsprogramma’s van de Gentse partijen aan het doornemen. Lastig werk. Niet omdat het moeilijk is per se, maar wel omdat het moeilijk is om er rustig bij te blijven.

Tegenstrijdigheden, programma’s met gaten in de zin van “dit stuk nog aan te vullen” of zinnen die begonnen worden en niet afgewerkt (“wij geven voorrang aan …”), programma’s die erin slagen om niets zinvols te zeggen over heelder belangrijke stukken, hele paragrafen die gewoon niets willen zeggen (“wij gaan x verbeteren door x te verbeteren en waar x er niet is gaan we het verbeteren door x te verbeteren”), god-ge-klaagd.

Ik was begonnen met cultuur zondagavond, en dat heb ik maandag opgegeven na anderhalve partij. Ik ben maandagavond herbegonnen, aan wijken, en daar ben ik nu na drie partijen zodanig nijdig dat ik denk dat ik een derde thema ga aansnijden.