Kijk, ik heb een zeer grote bewondering voor politici. Mensen die zich inzetten voor een grotendeels dankloze taak, die (vergis u niet) enorm veel opgeven voor weinig geld, voor het overgrote deel echte idealisten in de goede zin van het woord: respect.

Mais il faut pas pousser bobonne dans les orties.

Soms beperkt de schade zich tijdens de verkiezingen tot de slechte foto’s, waar de persoon in kwestie niet meteen iets aan kan doen wegens misschien niet de meest fotogenieke mens ter wereld (sorry, Dany Vandenbossche!), maar soms was er echt wél iets aan te doen en zijn de schuldigen het campagneteam of de kandidaat zelf.

Soms systemisch, algemene campagne-ideeën, zoals bij de CD&V bijvoorbeeld:

Omdat Filip Van Laecke (nog) geen bekende kop heeft, is het weinig zinvol om grote affiches op te hangen met zijn foto, zijn naam, een slogan en verder niets. Want de kans is groot dat zo’n affiche tussen de vele andere ongemerkt in het niets verdwijnt. De enige manier om een efficiënte affichecampagne te voeren, is door uit te pakken met een origineel en zinvol beeld.

…waarop ze dan maar meteen gedacht hebben: de ridders van het Gravensteen!

Ja! Fantastisch! Iedereen in een harnas hijsen! O ja! En steek iedereen een zwaard in de handen! Dat past goed bij de boodschap, respect actie plan! (let ook op hoe màchtig tevreden Helga Stevens lijkt)

En dan heb ik het nog niet eens over de affiches van Van Laecke waar hij in volledige helm staat. Jawel: die helm die hij op de foto hierboven in de hand heeft, staat op zijn hoofd. En het vizier is gesloten. En zijn bril is aan de buitenkant van de helm geplakt.

Zucht. Acht op tien voor de moeite, negen op tien voor de uitvoering, twee op tien voor het idee.

Ach ja, en dan de huisvlijt: slogans en dingen. Woordspelingen, dubbele bodems, nudge nudge wink wink. Pascal Verbeke bijvoorbeeld:

Kijk, ik vind dat bijna ontroerend zo schoon. Vooral omdat ik mij de discussies kan inbeelden: “maar allez, we gaan dat toch niet doen?” “maar ja! zo wijs maat!” “maar jongens, wat gaan de mensen wel niet peizen?” “maar allez! allééz! doet dat toch gewoon!”

’t Kan natuurlijk zijn dat het allemaal zo niet loopt, maar toch. Zo’n kandidaat die wie weet hoeveel jaar al aan de weg timmert in allerlei locale dingen, en die dan plos zo’n campagneteam rond zich krijgt van vrienden en sympathisanten, met een paar neefjes en nichtjes die de stem van de jeugd vertegenwoordigen: folklore.

…en soms loopt echt allemaal helemaal dramatisch verkeerd af:

Catharina, Catharina, Catharina. Tien op tien voor de moeite, drie op tien voor de uitvoering (slèchte Photoshop!), en voor het idee: euh… wélk idee?

Vliegt erin? Valt, ja. Stort te pletter, of toch bijna. Of anders: hangt te zweven aan een kabel.

En wie is de kandidaat nu eigenlijk? Catharina? Of Segers? Of Kwiek? En als het allemaal rond Kwiek draait, waarom staat het kuitenbijtend mormel zelf dan niet op de affiche?

En ook: what’s with the outfit? Niet dat ik mijn politici graag in iets anders dan jeans en blote voeten en t-shirt zie, maarik ben ook al een mens op leeftijd. Ik krijg onwillekeurig de indruk dat het hele beeld, tot en met de staartjes, zo’n beetje het vrouwelijke equivalent van een comb over is.

En tenslotte: wat is die blik? Gnnnn haal mij van die katrol ik kan niemeer asemen?

Geschreven al luisterend naar: Michel Sardou – L’integrale 1965-1995 CD7 – Vladimir Ilitch