Ik ben aan ’t kijken naar Star Wars: The Clone Wars. Vanwege dat ik soms wel eens neigingen van completism heb: ik wil álles gezien hebben van een bepaalde franchise.

Okay, het character design inclusief de belachelijke accenten van een groot aantal alien rassen is vaak borderline-racistisch — maar dat is natuurlijk vooral de schuld van George Lucas. En okay, de 3D-animatie — vooral van gezichten dan — is soms echt wel zéér beneden alle peil, maar daar kan ik door kijken. En okay, ’t steekt tegen dat zowat elke aflevering er wel iémand is die “I’ve got a bad feeling about this” zegt.

Van wat ik er van gezien heb tot nog toe, is het al met al eigenlijk niet eens zo slecht. ’t Is in alle geval niet slechter dan de Star Wars-films zelf.

Ik zit nog maar aan aflevering 22 van het eerste seizoen, maar het valt op dat bijvoorbeeld het personage van Anakin zowaar genuanceerder en beter geschreven geschreven is dan in de prequel-trilogie.

Het valt ook enorm hard op hoe hypocriet en ontmenselijkend die hele rebellion is. Pak R2D2, die een eenvoudige maintenance droid is en waar ze zonder nadenken keer op keer levens voor riskeren. En pak dan de standaard B1 battle droid:

Akkoord, ze zijn niet bijzonder intelligent. Maar: ze hebben wel degelijk bewustzijn. Ze spreken met elkaar, ze redeneren, ze gehoorzamen niet altijd blind orders. Ze hebben meer intelligentie dan een mensaap. En toch worden ze met tientallen, honderden, duizenden soms vernietigd.

Of kijk naar de manier waarop de clones behandeld worden: Ahsoka, de jonge padawan van Anakin Skywalker, krijgt voor het eerst het bevel in een gevecht, en ze jaagt er meteen een heel bataljon clones door. Ze voelt zich even slecht, maar hey, zo erg is het niet, het is maar kanonnenvlees, nee?

Het is natuurlijk realistisch, dat er doden vallen in een oorlog, maar het valt toch wel op hoe veel gehelmde en dus anonieme en dus minder menselijke clones er aan gaan, en hoe weinig er stil wordt gestaan bij de toch wel echt menselijke impact van al die doden.