Maar jongens toch, ’t zijn dingen. Ik ben het gewoon te bingen, maar er zijn een aantal series die ik week na week moet bekijken. Discovery is er zo één, The Mandalorian en het laatste seizoen van Star Wars: The Clone Wars zijn twee andere dingen die ik maar om de zeven dagen kan zien.

Hoofdstuk 11 van The Mandalorian (The Heiress) was vintage Mandalorian: stukken halfvergeten B-list-onderdelen van het Star Wars-universum bovenhalen en die in een klassieke filmsfeer steken, bijvoorbeeld Western. In deze aflevering was het Mon Cala, met de Mon Calamari (de soort van Admiral “It’s a trap!” Ackbar) en de Quarren (die er uitzien als Cthulhu-achtigen) — en helemaal in de atmosfeer van een piratenfilm.

Aflevering 10 van seizoen 7 van Clone Wars (The Phantom Apprentice) was fantastisch goed. Ik heb het al gezegd dat Clone Wars op zijn best het béter dan de films doet, en dit was geen uitzondering. Ik was geen echte fan van Ahsoka Tano, en (Darth) Maul was wel fantastisch toen we hem voor het eerst zagen, maar met wat ze er maar mee gedaan hebben was hij toch vooral een teleurstellende anticlimax.

Dit verhaal speelt zich af ergens rond Revenge of the Sith, en slaagt er in om die film beter te maken, en zowel Maul als Ahsoka een stapel diepgang te geven. Bovendien: ik dénk dat die aflvering het beste lightsaberduel heeft van heel Star Wars — een hemel verschil met de afgrijselijke overgechoreografeerde dingen waar Maul in zat in de films. Ik was enorm onder de indruk. Bij de beste Clone Wars-afleveringen die ik al zag.

Het is is trouwens zeer, zeer raar om in The Mandalorian en personages te zien die ik in dezelfde week ook al in Clone Wars zag. Als ze zo verder gaan, zou ik niet verbaasd zijn om Ahsoka te zien opduiken. Spannend!