Er zitten hier en daar serieus wat filler episodes tussen, maar in het algemeen: ik ben aangenaam verrast.

Ik had hier en daar wat afleveringen zien passeren op TV, maar dat was de versie met afgrijselijke Nederlandse stemmen, en daar kan ik niet meer dan tien seconden naar kijken.

De beste afleveringen (of beter, reeksen afleveringen, waar ze twee-drie-vier delen van één verhaal vertellen) vind ik eigenlijk beter dan sommige films. In seizoen 4, de reeks Darkness on Umbara / The General / Plan of Dissent / Carnage of Krell, om er maar één te noemen. Het verhaal draait rond clones en verraad, en ’t is echt uitstekend.

De existentiële angst van soldaten die allemaal klonen van één persoon zijn maar toch andere persoonlijkheden ontwikkelen, die letterlijk gefokt werden om soldaten te zijn, nooit iets anders gekend hebben en geen idee hebben wat ze zullen doen als de oorlog ooit gedaan is, die twijfelen tussen blinde gehoorzaamheid en vrije wil, tussen identiteit en serienummer: fantastisch.

(Alleen spijtig dat ze niet consequent grijs zijn gebleven in de behandeling van de Generaal, maar er op het einde een stereotiepe Schlechte Schlechterik van gemaakt hebben — hem houden als ‘jedi die clones gewoon als objecten en akannonnenvlees beschouwt’ zou véél interessanter geweest zijn.)