Zaterdagen: bah.
Vergeten de kom van de mixer af te wassen, en dan u aankleden en naar het station moeten met de tram om uw fiets op te halen die daar nog stond van vrijdagmorgen. En dan naar het Ingelandgat vliegen om uw oudste dochter van de academie te gaan afhalen.
En thuiskomen en tomatensaus maken voor bij de pasta—béchamel, tomatenpuree, tomaten in blokjes—en dan eten en dan Jan in bed en dan Zelie naar de scouts en Louis naar een verjaardagsfeestje.
En dan wat werken, vanalles te doen, en voor dat g’het weet is het vijf uur en moest er eigenlijk nog naar de winkel gegaan worden met een kapotte flits.
En dus een boodschap op het bord laten (“even over & weer naar de stad”) en uzelf op de fiets hijsen, richting winkels. Voor de zekerheid geld afhalen, ‘t is ‘t einde van de maand meneer, plastiek is niet meer te vetrouwen.
Een rij van wel twintig man aan de ATM, een lang gesprek met een Ier over Gent, en Amsterdam, en Dublin, en muziek, en de politie, en of de machine wel Engels zou spreken of niet (ja, ze spreekt Engels, maar alleen als er geen problemen zijn: foutboodschappen zijn ééntalig Nederlands, blijkt).
En dan: winkel, winkel, winkel. Geen geld uitgegeven, want het is het einde van de maand. Wel drie kwartier gewinkeld, en op één boek na alles weer teruggelegd.
En dan komt een mens thuis, met een flits die in reparatie is en een kakelvers exemplaar van Kaas. En komt vrouw met kroost toe, en is het al nieuws en is het al gedaan met de dag.
Tja. Dat is het probleem met vier kinderen dus. Binnen een paar jaar komt het allemaal wellicht in orde. Maar tot zolang zijn zaterdagen verloren dagen, helaas.
Reacties
6 reacties op “Awoert zaterdag”
Maak van die “paar jaar” maar op zijn minst twaalf jaar. Ik spreek uit ervaring.
en gij pijnst da … ’t is niet omdat ze groter worden da de zaterdagen meer voor u zijn, meneer. De weekends blijven voorbehouden voor boodschappen en opruimen en wassen en “mama, wil je daarmee eens helpen”, en “mama, moet ge nu eens wat weten” en tegen dat ze alle vier hun verhalen gedaan hebben, is het alweer maandag … (maar g’hebt gelijk, ze kunnen wel overal alleen naar toe, dat scheelt)
Toen ik dit stukje deze morgen las dacht ik: laat die mens nog een paar jaar in de waan.
Maar zie: 2 nijvere dames zetten in de loop van deze luie dag de puntjes op de z.
Kleine kinderen: kleine zorgen; grote kinderen: grote zorgen.
Ik heb met vallen en opstaan moeten leren dat dit cliché vaak belicht wordt.
MAAr: al es aan een “weekendwacht” gedacht? Mijn chérie en ik hebben “de weekendwacht” voor we elkaar ontmoetten -los van elkaar dus- leren kennen van vrienden. Een mooi staaltje van solidariteit. Ge roept maar als ge details wil horen…
Yves, verklaar u nader!
Menu: ge neemt maximaal een viertal bevriende koppels, al dan niet met kids. Mensen diede vertrouwd, dat spreekt. Mensen die van kids houden en van hun relatie en van zichzelf en van u. Ge zet u samen, en ge spreekt af, à la carte.
Wij leerden het van anderen, en pasten het aan als het ons bendeke uitkwam. Het begon als een poging om met babies in huis nog te kunnen uitgaan. Het evolueerde naar noodzaak om ook in het weekend te kunnen werken (theater en verpleging en welzijnswerk…)
Het werd een mooie (soms zeer mooie, snif)oefening in solidariteit, en overleg.
Voordeel:
* als ouder heb je het 1 weekend zéér druk en 3 weekends kan je zelf kiezen (druk of niet druk, met of zonder je kids), 1 weekend is er niks
* de kids leren hoe het er in andere familys aan toe gaat, ze hebben bij wijze van spreken 8 ouders (mooi, al dat blind vertrouwen…)
* dankuwels hoeven niet, een raar neveneffect van solidariteit
* de kids kijken er naar uit, altijd vrienden in het weekend, met een mooie band
*geen gedoe met al die babysits: babysits is iets voor in de week
Spelregels bij ons:
* de 3 “vrije” koppels “bestellen” hun weekendwacht vóór donderdag 20u
* de weekendwacht loopt van vrijdagavond pakweg 19u tot zondag pakweg 18u
* je kan bij wijze van spreken zonder kids even naar de Colruyt, een avond samen of apart uit of samen op weekend zonder kids (dat is amper gebeurd)
*iemand speelt secretaris, en bouwt tweemaal per jaar een schema wie wanneer van wacht is. Vroeger op ruitjespapier met fluostiften, nu op exell. De secretaris verzamelt hiervoor alle wensen voor 4 of 6 maand (wie heeft wanneer WW nodig? wie kan niet van wacht zijn? …) Je kan daarna zoveel maand vooruit plannen qua weekends.
*m’n oudste dochter (16 jaar) heeft voor morgen een brunch georganiseerd met alle 8 de ouders en de 7 kids tussen 16 en 9 jaar, kwestie van eens te overleggen hoe we verder gaan… ik ben benieuwd…
De eerste jaren deden er vrienden mee die geen kids hadden. Toen ze hun kinderwens opgaven, werd ze zwanger…( zakdoek!) We zijn 11 jaar geleden rechtover hen gaan wonen, nog steeds met plezier.
We zijn 2 maal samen weg geweest. De eerste maal het weekend voor 9/11, zo onbezorgd…
De tweede maal naar Bourgondië, maar vlak nadat we geboekt hadden sneuvelde de eerste relatie. We hebben het systeem aangepast aan deze new reality: er zijn nu 5 huizen.
De band tussen de kids is groot. Er is geen WW in de kerst- en grote vakanties, dus organiseren de kids zelf logeren bij elkaar.
Het klinkt idyllisch, zonder conflicten, en dat is het ook. Deels door goede afspraken, deels door geluk, deels door het in functie te stellen van iedereen.
Nog?
Funny. M’n oudste dochter maakt een website als huiswerk. Voor een analoge vader is dit best verbazend. Ze kiest als onderwerp: de weekendwacht. Daarnet fantaseren we samen welke link ze zou kunnen maken naar een andere site, dus ik google even (dat is mijn nivo). En lap: naast alle sites met apothekers en dokters te lande ontmoet ik dit. Ik bijt in m’n eigen digitale staart.