Het fijne (of het vervelende, uw keuze) van het medium is dat de vergelijkingen altijd globaal zijn. Geen “wij zijn het beste reclamebureau van de stad”, maar “wij meten ons met de besten van de hele wereld”. Als het meezit, kan je als ontwerper in België of als fotograaf in Namibië of als schrijver in Bagdad een wereldwijd publiek bereiken.

Een gevolg daarvan is dat een mens soms wel eens denkt dat hij het allemaal wel al gezien heeft, op het interweb, qua truken en dingen. Dat duurt gelukkig niet al te lang: er is altijd wel iets nieuws te zien, en de fijnste ontdekkingen zijn vaak de allerkleinste dingen.

Kijk, zoals deze. Ik vind dat zó goed gevonden:

…j’ai dénoncé la présence de gens comme Joëlle Milquet et Pascal Smet à une rupture de jeûne chez les Loups Gris en 2003.

Ik weet wel dat het niet overal toepasbaar is, en dat het voor dat percentage kleurenblinden niet proper is, maar toch. Een klein geheurgensteuntje voor de lezer, om eventjes aan te geven van welke partij wie is.

…Van Laecke trad in debat met Dua en Termont. Even later vatte Sas zijn positie samen als…

Whee!