De stomste weblog-entries krijgen de meeste commentaren. En artikels waar veel werk en tijd in gekropen is, krijgen geen of weinig commentaren.
Pak nu dit interview met Gunter Lamoot, van de hand van mevrouw de voorzitter, met foto’s van Steven. Zo wijs! En filmpjes! En schone foto’s! En zó een wijze oproep van de mens zelf, op het einde:
En toch maar twee commentaren, allebei een dag of vijf later gemaakt. Akkoord, het kan nog beteren eens de film uitkomt en de mensen op die pagina terechtkomen via Google, maar toch, maar toch.
Ik weet niet of het voor de makers van dit specifieke artikel zo is, maar in het algemeen: ik loop daar soms wel lastig van, jawel.
Reacties
9 reacties op “Teleurstellend”
Je hebt helemaal gelijk!
Op mijn weblog post ik ook wel eens artikelen die ik al tijden in mijn hoofd had, en krijg ik nul of slechts één reactie.
Als ik dan een ‘gelukkig nieuwjaar’ wens de wereld instuur krijg ik ineens veel meer reacties. Tsja…
Overigens, volgens mij heb je de verkeerde URI naar dat interview met Gunter…
Yep. Ik heb dat ook als ik dingen over jazz schrijf en zo. Maar ik krijg daar wel vaak irl commentaar op. Of via e-mail.
[url aangepast]
Maar het is toch niet omdat er niet op gereageerd wordt, dat het niet gelezen wordt, laat staan geapprecieerd. Een (prettig leesbaar) interview over een bijrol in een film die tot nu toe bijna niemand gezien heeft, het is niet evident om daar al wat zinnigs over te zeggen (al is dat nu ook niet blijkbaar de noodzaak voor elke commentaar, bedenk ik nu 😉 )
Op sommige posts kan je gewoon makkelijker reageren, maar dat wil niet zeggen dat je artikel minder geapprecieerd word. Denk ik. Niet?
Het blijft rottig natuurlijk, maar moest ge enkel vand ie “gelukkig nieuwjaar!” berichten posten, ik denk niet dat er veel volk blijft hangen. Hoewel daar het meeste commentaar op volgt is het niet daarvoor dat de mensen uw blog komen lezen.
Als het enige wat ge ergens kunt op zeggen “huhuh” is, of “groot gelijk”, dan post ge dat al minder als commentaar.
Wordt, wordt, wordt. Wordt.
Dat is toch simpel?
Een doorwrochte blogpost laat de lezer achter in verstomming, hij/zij voelt zich niet waardig de pagina te bevuilen.
Maar zo’n onnozel kattebelletje, onnadenkend op het web gezwierd, ja dat nodigt uit tot beterweterij!
zoals… dit… dus.
Maarmaar…de oproep is om commentaar te geven ná het zien van de ‘fielm’. En die komt pas de 31ste in première.
Uiteraard trekt een google-hoererende post met speciaal gecrafte titel meer commentaar dan pakweg een stuk over Jazz. Daar hoeft een mens niet lastig van te lopen, dat is normaal en logisch.
ach. da’s toch altijd zo. Kijk naar deze post, al 9 comments over hoe teleurstellend het is dat mensen altijd maar reply-en op nutteloze posts…
Het is gewoon moeilijker om op een weldoordacht artikel te gaan reageren, zeker dan als het nog gaat over iets waar je zelf weinig over weet. Terwijl op een “gelukkig nieuwjaar” post iedereen wel iets kan zetten, zonder er veel te moeten bij nadenken.
Nuja, mijn meest-gecommentareerde (is dat een woord? het zal wel…) blog-entry was een uitgevonden onderzoek over de kwaadaardigheid van het Y-chromosoom, in eens een hele hoop mails en berichten van vrouwen die me gelijk gaven en mannen die niet akkoord gingen :-p