In ons huis staat er enorm veel. Prullen, bric-à-brac, nuttige en nutteloze dingen door elkaar. Ik ben zo’n pakrat die niets kan weggooien, weetuwel.

Ik streef naar een situatie, in de toekomst, misschien zelfs al in de loop van dit jaar, dat we voor het eerst in de vijftien jaar dat we samen wonen, genoeg opbergruimte zullen hebben voor al ons gerief: kleerkasten, boekenrekken, plaats voor dozen en papieren.

En dan zal ik, voor het eerst in jaren, opnieuw precies weten waar alles zich bevindt.

Maar voorlopig, en zolang dat niet het geval zal zijn, is het zo dat ik alles precies weet zijn tot het verplaatst wordt. En dan weet ik het hoegenaamd niet meer zijn: dan kan het op wel een dozijn plaatsen liggen, en is het eigenlijk for all intents and purposes quasi-verloren.

Ik weet bijvoorbeeld dat er ergens in het huis een paar lederen handschoenen liggen. En een pen, die honderd procent zeker niet verloren is. En waarschijnlijk ergens in het bureau beneden staat een doos met stenen (een stuk Berlijnse muur, een kiezel uit Auschwitz, een stuk Sint-Barbarakerk, een stuk van het Hermitage in Sint-Petersburg, een kassei van het Rode Plein in Moskou, …) die zeker niet weg mag, maar die ik zo op een twee drie niet precies weet staan.

…en zo gebeurt het dat telkens er ingrijpende verhuiswerken zijn, er Verborgen Schatten naar boven komen.

Zo heb ik vorig weekend onder meer de originelen van mijn diploma’s van de lagere school en de middelbare school en de universiteit teruggevonden. Die waren al jàren kwijt, in die mate dat ik zelfs nog een officieel duplicaat heb moeten aanvragen aan de universiteit toen ik zelfstandige in bijberoep wou worden.

Ik weet dat er ergens ook nog een plastieken map is (blauw achteraan, doorzichtig vooraan) waarin al mijn rapporten van de lagere school zitten—dat zal voor de volgende keer zijn, misschien.

Ook een heel schap vol CD’s teruggevonden, die in illo tempore niet in de computer geraakt zijn wegens alsdat ik er via het internet niet automatisch de track listings van gevonden had, en dat ik toen te lui was om ze zelf in te typen. Daar zaten een aantal klassieke platen tussen (veel Bach, veel Chopin), die ik in goedkope uitvoeringen van Naxos had, maar ook wat Dr. John, Neil Diamond, John Coltrane, Public Enemy, … en een aantal dingen die écht obscuur zijn.

Het machtige World Hits on Hammond, vol. 1 bijvoorbeeld. John Gilmore speelt ten dans: Je suis seul ce soir, Till, 1000 terrassen in Rome, Zonder jou kan ik niet langer leven, L’avventura, Tu t’en vas, Do that to me one more time, Green green grass of home… priceless! Om u een idee te geven: To all the girls I loved before [4.5 MB MP3]

[audio:http://www.vuijlsteke.be/michel/girls.mp3]

Of deze, een beetje in dezelfde sfeer: James Last plays ABBA. Met, tja, allemaal instrumentale covers van ABBA, waarbij bewezen wordt dat het wel degelijk mogelijk is om die liedjes nog véél en véél erger te maken dan men zich inbeeldt dat het zou kunnen. Wat Last met pakweg Gimme Gimme Gimme [5.3 MB MP3] doet, moet gehoord worden om geloofd te worden:

[audio:http://www.vuijlsteke.be/michel/gimme.mp3]

Naast dergelijke platen (kitsch! hoera! hoorendol kan ik de mensen ermee krijgen!) zaten er ook een aantal spoken word-CD’s bij. Een vierdelige doos William S. Burroughs bijvoorbeeld: machtig. Burroughs tussen dronken en niet-dronken, met publiek of zonder, bekend werk (Dr. Benway! whee!) en onbekend, van decennia geleden tot net voor hij stierf.

Ik luisterde er regelmatig naar, en ik zette de CD’s ook regelmatig op, zomaar, op de achtergrond. Burroughs heeft een bijna hypnotiserende manier van spreken—die trouwens zijn hele leven, blijkt uit deze collectie, ongeveer hetzelfde is gebleven—en ik vond het vroeger altijd fascinerend om hem als audio wallpaper in mijn kot te hebben. Niet de meest vrouwvriendelijke mens (“Beware of whores who say they don’t want money. The hell they don’t. What they mean is that they want more money; much more, these are the most expensive whores what can be got.”) maar wel scherp, cynisch, grappig, en vaker to the point dan het lijkt. Zo dingen als From Here to Eternity [5.3 MB MP3] herbeluisteren met de afstand der jaren, het doet wel raar:

[audio:http://www.vuijlsteke.be/michel/eternity.mp3]

Ik heb Burroughs en al de anderen ondertussen proper geript, en bij de andere geripte CD’s gezet. Om te beluisteren, dàn eens.

Al die woorden, al die muziek, zo weinig tijd.